Twenty-Seven

*Harry Styles

'Waarom ga je vandaag niets doen met Trevor?' vroeg Zoey plotseling enthousiast.
en beetje verbaasd trok ik een wenkbrauw op. 'Waarom?'
Met een lieve glimlach kwam ze naast me zitten. Ze keek me even aan met grote groenbruine ogen zonder te knipperen.
'Omdat ik het erg leuk zou vinden als, je weet wel, hij "een van de jongens" wordt.' Ik begon meteen te grijnzen.
'Een van de jongens?' Wat verwachtte ze nu? Dat we allemaal beste vriendjes worden? Ik kon Trevor nog steeds niet uitstaan en dat gevoel was deze week weer erg versterkt. Hij had namelijk niet veel meer om over te vertellen dan hoe goed zijn vorige voetbalwedstrijd wel niet ging en dat hij zo snel was dat hij zijn eigen passen kon vangen.
Als hij niet praatte zat hij bovendien altijd met zijn tong in Zoey's keel.
'Je weet wel wat ik bedoel.' grinnikte ze zachtjes. 'Dus...'
Zoey kwam iets dichter bij me zitten en trok een vrij lachwekkend, maar ook wel schattig pruillipje.
'Pleaze? Kun je niet in de stad naar een cafétje gaan, of gaan bowlen, ofzo? Het hoeft geen hele dag te duren. Ik wil gewoon dat hij zich hier thuis voelt...'
Zich hier thuis voelen? Ik begon te lachen.
'Volgens mij maak jij hem zich hier al thuis voelen. Elke keer als jullie samen in een kamer zijn lijkt het jullie levensdoel om elkaar op te eten.' grinnikte ik een beetje geforceerd.
Zoey keek me nu met wat waarschijnlijk haar allerliefste blik was aan en boog zich een beetje voorover.
Met de achterkant van haar hand raakte ze mijn arm even aan en liet een aangename tinteling achter. Lieflijk knipperde ze met haar ogen en keek me met die grote bruine ogen aan.
'Hazza? Pleaze?' smeekte ze als klap op de vuurpijl. Hazza...? Ik voelde hoe er vanbinnen iets in me knapte terwijl ze me zo aankeek en ik zuchtte zachtjes. Ik keek naar mijn schouder die nog steeds door haar geaaid werd.
'Goed dan.' gromde ik vervolgens tegen mijn zin.
Ik had echt geen zin om mijn dag te verspillen aan die gast. Ik had echt geen zin om de hele tijd grandioze, maar waarschijnlijk verzonnen sport verhalen aan te horen. En ik had net zo min zin om met dit weer naar buiten te gaan.
Met een glimlach op haar gezicht stond Zoey recht en omhelsde ze me.
'Bedankt Harry.' Mijn humeur van zonet maakte langzaam plaats en er ontstond een glimlach op mijn gezicht terwijl ik mijn ogen sloot en van haar omhelzing genoot.
Tja... Wie zou Zoey nu teleur willen stellen?