004

Ik draaide me langzaam om en botste tegen iets hards. Met moeite deed ik mijn ogen open en zag dat ik tegen een aantal koffers lag. Ik leunde op mijn ellebogen en om mij heen zag ik alleen maar koffers, ik was in het vracht ruim gedumpt door die enge mannen die helemaal wit gekleed waren. Zo wilde ik niet mijn laatste reis op een vliegtuig mee maken, en nog te bedenken dat ik nog minstens 10 uur moet! ik probeerde op te staan maar door het bewegen van het vliegtuig viel ik gelijk weer naar achteren. ´het vliegtuig beweegt veel minder als je bij de passagiers plekken bent en het is daar ook een stuk warmer´ zei ik tegen de koffer waar ik op was beland. Ik ging op mijn ellebogen en knieën en probeerde over de koffers heen te lopen, wat overigens veel moeilijker is dan dat het lijkt. ik keek om me heen maar nergens zag ik een deur. er moest toch een manier zijn om naar de passagiers plekken te gaan! ik wilde niet opgeven en liep verder en keek heel goed om mij heen of er ergens iets te vinden was van een luik of doorgang. Door de kou die steeds erger werd ging de bult op mijn nek kloppen en steken. Door de pijn in mijn nek en de kou kwam ik niet echt snel vooruit. Na volgens mijn gevoel drie uur begon de pijn en de kou echt te steken. ik kwam hier nooit meer vandaan ik kan mijn leven net zo goed nu eindigen dan een paar maanden in pijn en verdriet eindigen. Ik voelde de tranen in mij opkomen en ik viel achterover op de koffers. ´au!´ die kwam precies bij mij rug. met mijn betraande ogen ging ik op mijn rug liggen met een zicht naar het plafon. ´Als ik nou gewoon ga slapen dan gaat de tijd ook gelijk sneller voorbij!´ zei ik tegen mezelf. ik deed mijn ogen dicht en probeerde te slapen, alleen het lukte niet echt door de koffers die telkens onder mij bewogen, de kou en de pijn in mijn nek. Ik bleef maar naar het plafon staren en ik verdween een beetje in gedachten over mijn leven hoe het vroeger was en hoe zorgeloos je leven eigenlijk was toen je nog klein was. Je maakte veel makkelijker vrienden en je wist ook niet wat goed of faut was. De meesten mensen houden vrienden over van vroeger, maar al mijn vrienden die ik vroeger als klein kind had zijn allemaal van die tutjes geworden die zichzelf gelukkig maken met andere naar beneden te brengen. Behalve Lotte en Cleo. Lotte die is dus geen vriendin meer en Cleo die woont nu in Australië. Mijn gedachten dreef weer weg maar nu naar One Direction, hun zijn de enige die mij hebben kunnen laten lachen en nog steeds trouwens. Dankzij hun had ik nog een beetje zin in het leven en had ik nog een beetje hoop dat het leven er in de toekomst er toch goed uit gaat zien. ik bleef naar het plafon staren toen ik opmerkte dat er een luik in zat! Het moest nog even tot me doordringen maar naar een paar minuten naar het luik te hebben gestaard stond ik zo snel mogelijk op en sprong ik naar het luik in het plafon. ik greep me vast aan het handvat en het luik ging langzaam naar beneden. het luik was klein en de kans was groot dat ik bij nog meer koffers uit zal komen maar het was te proberen. Ik sprong opnieuw naar het luik en heisten mij zo ver omhoog dat ik net met mijn hoofd er boven uit stak. ik keek om me heen en blijk baar was ik bij een luik dat tussen eerste klas en de tweede klas dat gangetje. Ik hijsten mezelf verder omhoog en klom op gang op, ik deed het luik dicht. Okey nu een ander probleem hoe ga ik ooit een zit plek vinden. Ik liep naar de eerste klas want daar zijn heel vaak plekken vrij, althans dat ik me kan herinneren. ik liep door de gang zoekend naar een zit plek. Ik was al bijna aan het einde van de gang en ik stopte omdat ik dacht dat er plek was, Maar blijkbaar liep er iemand achter me en die knalde kei hard tegen mij aan.