~Hoofdstuk 2~

Ik kijk in de spiegel. Ik zie mezelf. Mijn haar zit wel leuk; Bruin haar, dat in een vlecht over mijn schouder ligt. Mijn pony is recht, met twee plukjes, aan iedere kant één. Ik heb een lange witte jurk aan, met daaroverheen een lichtblauw schort. Simpel, maar mooi. Nouja, niet zo mooi als de jurken die de jonkvrouwen dragen, maar wel netjes en schoon. Ik loop de trap af, naar de ruimte waar de mensen straks komen te eten. Nu is er nog niemand, dus blijf ik nog even wachten. Dan druppelen de mensen binnen. Het is een drukke avond. Eerst zijn er alleen mensen de wat willen eten. Wanneer die weer naar huis gaan, komen de vaste klanten binnen: De mannen die een dag lang hebben gewerkt en dan hier hun geld uitgeven aan bier. Dan gaat de deur open. Er komt een jongeman binnen. Hij is ongeveer 19 jaar, denk ik. Zijn zwarte haren glanzen in het licht van de kaarsen. Zijn ogen, wow, die zijn echt mooi! Zo helder blauw. Bij je werk blijven, Emily. De jongen gaat aan een tafel zitten. 'Kan ik wat voor je halen?' vraag ik. Hij kijkt me aan met een glimlach en zegt: 'Ik heb net een lange reis achter de rug, dus graag zou ik wat eten en drinken krijgen.' Ik knik en ga snel wat voor hem halen. 'Hé jij, breng nog wat bier.' Vier mannen aan een tafeltje kijken mijn kant op. Snel breng ik wat naar hen toe. Daarna breng ik eten en drinken naar de jongen. 'Dank je,' zegt hij, 'hoe heet je?' 'Dat gaat je niks aan,' antwoord ik. Omdat hij niks zegt, denk ik na en verbeter mezelf: 'Dat gaat U niks aan.' Als ik hem daarna argwanend aankijk, schiet hij in de lacht. 'Het was maar een vraag hoor, en je mag best je zeggen,' zegt hij, nog steeds half lachend,'Ik ben Jason Kendler.' 'Ik ben Emily.' Dan draai ik me om en loop terug naar de bar. Uit een ooghoek blijk ik Jason in de gaten houden. Ik vertrouw hem niet. Maar hij eet gewoon zijn eten en drinkt gewoon zijn drinken. Als hij zijn bord leeg heeft, loop ik naar hem toe om het bord op te halen. Ik kijk hem expres niet aan. 'Mag ik nog wat drinken?' vraagt hij. 'Tuurlijk,' antwoord ik en loop weer terug. Een paar andere klanten hadden ook wat besteld, dus dat kan mooi in één keer. Als ik het drinken bij Jason neerzet kijk hij me aan met een glimlach, maar zegt verder niks. Mooi, dan hoef ik ook niks te zeggen. Wanneer ik het drinken bij een andere tafel neerzet, voel ik opeens een hand mijn pols vastgrijpen. Verschrikt kijk ik wie de eigenaar van de hand is. Het is een man, een lelijke man. Ik heb hem hier wel vaker gezien. Hij kijkt me geamuseerd aan en hakkelt: 'So meisie, go jij ma seffe vor wa vermaak zorge!' Zijn maten lachen. Ik probeer mijn hand uit zijn greep te verlossen, maar hij is te sterk. Net als ik iets stoms wil gaan doen hoor ik Jason zeggen: 'Laat haar los.' Ja hoor, hij moet de held gaan uithangen. Zo voorspelbaar. Maar de man is iniedergeval afgeleid, dus ruk ik mijn hand snel los. 'Enne wie mog ie da we ween daj somaar kn zegn wa ik mut doen? Pak 'm!' De mannen staan op en pakken hun zwaarden. Jason doet hetzelfde. Dit is eigenlijk wel grappig, mannen die om mij vechten. Dus besluit ik om maar mooi toe te blijven kijken. Ik kan altijd nog helpen als het nodig is. Jason kan best wel goed vechten, je kunt zien dat hij goed getraind is. Maar tegen vier man tegelijk kan hij niet op. Zucht, dan help ik wel. Ik pak een zwaard van een man die al door Jason is gestoken. Handig ontwijk ik de aanval van een andere man, nog zo'n lelijkerd. Dan ga ik in de aanval; Links, rechts, hauw, stoot, raak! Mooi, weer eentje minder, ik zie net dat Jason een stoot uitdeelt, als ik iets op mijn hoofd voel neerkomen. Dan wordt alles zwart.