23. Het verhaal van de val

Na een tijdje zijn ze weer opgehouden met lachen.
Nathan kijkt me serieus aan. "Hoe kom je dan aan dat verband om je been?" vraagt hij.
Ik kijk hem even verbaasd aan. Die vraag had ik niet direct verwacht. "Ik ben gevallen." zeg ik dan omdat ik alleen weet wat er gebeurd is door wat Jacob heeft verteld dus ik weet niet eens zeker wat er gebeurd is.
Nathan, Cole en Morgan kijken me vol ongeloof aan.
"Je verwacht toch niet dat we dat gaan geloven hé?!" zegt Cole dan. Ik kijk hem verbaasd aan.
"Hoezo zou je dat niet geloven?" vraag ik verbaasd.
Nathan, Cole en Morgan kijken mij dan verbaasd aan.
"Je verteld ons dat je vader je in elkaar slaat. Dan heb je op een dag je been in het verband en dan moeten wij geloven dat dat komt doordat je gevallen bent?" zegt Nathan dan serieus.
Ik knik verbaasd. Morgan en Cole schieten in de lach.
"Wat is er?" vraag ik omdat ik niet begrijp waarom zij nou opeens lachen.
"Je gezicht. Je verwacht echt dat wij geloven dat je been in het verband komt door een val?" zegt Morgan nog lachend.
"Ja." zeg ik dan een beetje geïrriteerd omdat ze mij niet geloven.
Nathan kijkt mij een beetje onzeker aan. "Kan je ons dan vertellen hoe je gevallen bent dat je been in het verband komt?" vraagt hij dan.
Ik kijk hem verbaasd aan. Dan bedenk ik me dat het best wel logisch is dat ze willen weten hoe mijn been in het verband is gekomen.
"Ik kan jullie alleen vertellen wat er mij is verteld." zeg ik dan waardoor Morgan en Cole direct stoppen met lachen. Morgan, Cole en Nathan kijken me verbaasd aan.
"Hoezo kan je ons alleen vertellen wat er jou is verteld?" vraagt Morgan verbijsterd.
"Omdat ik me helemaal niks van de val kan herinneren." zeg ik waardoor Cole, Morgan en Nathan mij verbijsterd aankijken.
"Kan je je helemaal niets meer van de val herinneren?" vraagt Nathan dan voorzichtig.
Ik schud mijn hoofd. "Maar als jullie het verhaal willen horen, is het misschien handig dat jullie geen vragen meer stellen." zeg ik dan.
Nathan wil bijna weer wat zeggen, maar knikt dan. En ik weet dat ik met mijn verhaal moet beginnen.
"Een jongen heeft me gevonden bij een boom. Ik lag daar bewusteloos en er lag een fiets naast mij, dus de jongen dacht dat ik van mijn fiets gevallen was. Hij heeft toen vrienden gebeld en die hebben me naar het huis van een van die vrienden gebracht. Daar heb ik toen Su op een gegeven moment gebeld ik wist niks meer van wat er gebeurd was en de mensen daar deden alsof ik gek was. Wat ergens wel kan kloppen omdat ik niks meer wist. Toen is Su gekomen. De jongen heeft het hele verhaal verteld en toen hebben ze een dokter laten komen. Die heeft me verzorgd en toen heeft Su mij naar huis gebracht, waar ik op mijn kop kreeg van mijn vader." zeg ik rustig, alsof ik een verhaaltje vertel.
Nathan, Cole en Morgan kijken mij verbaasd aan.
"Dus je weet zelf helemaal niks meer van die val?" vraagt Morgan verbaasd.
"Nee. Ik weet er niks meer van. Maar voor de rest gaat het prima met mijn hoofd hoor." zeg ik waardoor Cole in de lach schiet.
Ik kijk hem verbaasd aan. Waardoor hij verontschuldigend terug kijkt.
"Sorry. Maar je zei zo dat je hoofd helemaal in orde was voor de rest alsof wij direct denken dat je knettergek bent." zegt hij waardoor ik het begrijp.
"Mensen. Misschien is het handig dat we ons klaar gaan maken om te gaan slapen. Anders hou ik het morgen op school niet uit." zegt Morgan opeens waarna ze moet geeuwen.