07. -Daphne

Ik weet niet voor hoe lang, maar ik ben volgens mij toch een hele tijd bewusteloos geweest. Na een tijdje kon ik opeens terug horen. “Ik begin me nu toch wel ongerust te maken, ze is nog altijd niet wakker,” hoorde ik Niall zeggen. “Ze komt wel terug bij,” hoorde ik iemand anders zeggen. Die stem herkende ik niet. Ik kreeg terug controle over mijn eigen lichaam en kon mijn ogen openen. Langzaam opende ik ze en ik knipperde even tegen het felle licht. Ik zag de vijf jongens en mijn beste vriendin boven mij hangen. Voorzichtig ging ik rechtop zitten. “Alles goed?” vroeg Niall. Ik keek recht in zijn blauwe ogen. Wow, zijn ogen waren nog mooier in het echt dan op foto’s. Toen ik merkte dat ik aan het staren was, wendde ik mijn blik af en knikte eens. Melanie hielp mij opstaan en ze gaf mij een dikke knuffel. “Je kan niet geloven hoe blij ik was toen jij je ogen terug open deed,” riep ze blij. “Het beste is als je even gaat zitten,” zei een man die ik niet kende. Het was de man waarvan ik de stem niet kende. Ik geloof dat het een dokter is, hij had ook zo’n koffertje bij. Om iedereen gerust te stellen ging ik toch maar even zitten. Ik begon me wat ongemakkelijk te voelen. Iedereen zat mij aan te staren, alsof ik elk moment weer van mijn stokje kon gaan. Gelukkig zag Melanie dat en begon ze wat te praten met Harry, waardoor de rest ook weer met elkaar begon te praten. Niall kwam naast mij zitten en legde zijn arm op de rug van mijn stoel. “Ik was echt ongerust toen ik zag dat je bewusteloos op de grond lag. Ik dacht eerst dat je dood was omdat je er zo wit uit zag, gelukkig zag ik even later dat je nog ademde,” zei hij met een knipoog. Ik voelde dat mijn wangen zich rood kleurde. “Ik vind je mooier met een kleurtje, zoals nu,” zei hij terwijl hij voorzichtig over mijn wangen aaide, waardoor ik nog roder werd. Ik kon echt niet geloven wat er nu gebeurde, Niall raakte mij aan! Dit had ik zelfs nooit durven dromen. Ik was heel zenuwachtig en wist niet wat te zeggen, waardoor een ongemakkelijke stilte viel. Gelukkig kwam Zayn langs Niall zitten. “En, voelt het meisje zich al wat beter?” vroeg hij met een glimlach. “Noem mij maar Daphne,” zei ik terwijl ik zelf begon te glimlachen om Zayn zijn prachtige lach, “en ja hoor, ik voel mij al stukken beter.” “Ja, dat kan ik geloven, met zo een knap blondje naast je,” hoorde ik Liam zeggen, terwijl hij zich er ook bij voegde en Niall een vriendschappelijk duwtje gaf. Ik begon te lachen. Opeens kwam de manager van de jongens binnen. “Meisjes, ik kom jullie halen, de meet en greet is gedaan.” “Wat? Nu al? Ik ben meer dan de helft van de tijd bewusteloos geweest!” riep ik boos uit. “Sorry, maar de jongens hebben een strikte planning,” zei hij terwijl hij ons letterlijk de gang op duwde. Ik hoorde de deur in het slot vallen. “Dat is niet eerlijk! We hebben niet eens afscheid kunnen nemen!” riep ik nog. Nu ik de jongens eens van dichtbij kon ontmoeten, moest ik natuurlijk weer flauwvallen. Ik ging op de grond zitten, tegen de muur tegenover de deur. De tranen begonnen over mijn wangen te lopen.