22. Vaders

We lopen met zijn vieren naar de keuken. Morgan zorgt ervoor dat ze naast mij komt te zitten en de jongens zitten tegenover ons. Morgan haar moeder zit aan de kop kant en haar vader zit aan het einde van de tafel.
“En wie ben jij?” vraagt Morgan haar moeder aan mij.
“Ik ben Piper.” zeg ik waarna Morgan mijn bord aangeeft, want zij heeft hem even vol geschept.
“Ik ben Kelly, de moeder van Morgan.” zegt Kelly.
“Wat is er met je gebeurt?” vraagt de vader van Morgan opeens.
“Pap. Doe niet zo onbeleefd.” zegt Morgan boos tegen haar vader.
“Piper. Dit is mijn vader Gary en je hoeft niet op zijn vraag te antwoorden.” zegt ze verontschuldigend glimlachend tegen mij. Ook Nathan en Cole kijken even boos naar Gary.
Als Gary dat doorheeft gaat hij in de verdediging. “Rustig aan. Ik vroeg niks verkeerds. Ze is in mijn huis dus ik mag best vragen hoe ze aan die blauw geslagen ogen komt.” zegt hij verdedigend.
“Gary. Hou erover op.” zegt Kelly streng tegen haar man. “Sorry. Hij weet gewoon niet hoe hij zich moet gedragen.” verontschuldigd Kelly zich voor haar man waarna ze hem nog een boze blik toewerpt.
“Maar hoe was het vandaag op school Morgan?” vraagt Gary dan.
“Saai. Zoals gewoonlijk.” antwoord Morgan waarna ze rustig doorgaat met eten. Gary kijkt Morgan even verbaasd aan, maar gaat er verder niet op in.
Al snel is het eten op.
“Jullie mogen wel gaan, ik ruim de tafel wel af.” zegt Kelly, waarna ze direct begint met het afruimen.
Normaal zou ik wel geholpen hebben met afruimen, maar mijn been klopt.
Morgan neemt ons mee naar de woonkamer.
“Oké. Het is heel leuk dat jullie blijven slapen. Maar dan moeten er ook ergens slaapplekken vandaan komen. Hoe gaan we dat doen?” zegt Morgan opeens tegen niemand in het bijzonder.
Nathan en Cole komen direct in actie. Ze lopen de kamer uit. Ik kijk ze verbaasd na terwijl Morgan goedkeurend knikt.
“Wat gaan ze doen?” vraag ik maar als ze verder niks zegt.
“Ze gaan matrassen op mijn kamer leggen.” zegt ze alsof ze het de normaalste zaak van de wereld is.
“Blijven ze hier wel vaker slapen?” vraag ik, want ik snap niet waarom ze zo direct in actie kwamen.
“Ja. Ze weten precies hoe het gaat. Als ze willen blijven slapen moeten ze er zelf voor zorgen dat ze kunnen blijven slapen. Maar vind je het erg om met hun op mijn kamer te slapen?” zegt Morgan dan.
Ik kijk haar een beetje verbaasd aan. Ik had niet verwacht dat ze het normaal zou vinden dat er jongens bleven slapen en al helemaal niet dat ze bij haar op de kamer bleven slapen.
“Je kan je dan omkleden in de badkamer hoor.” zegt ze als ze mijn verbaasde blik verkeerd begrijpt.
Daar had ik nog niet eens aan gedacht. Maar het komt vast wel goed.
Morgan kijkt mij twijfelend aan. Waarschijnlijk denkt ze dat ik niet wil dat de jongens bij ons slapen omdat ik zo lang aan het nadenken ben.
“Ik vind het niet erg hoor.” zeg ik dan, waarna ik Morgan een zucht van opluchting hoor slaken.
“Maar kan ik morgen wat van jou make-up lenen? Ik ben namelijk een deel van mijn make-up vergeten toen ik mijn tas snel vulde.” zeg ik dan waarna ik haar smekend aankijk.
“Natuurlijk. In de badkamer staat een heleboel make-up. Je mag alles wel gebruiken, als je het maar niet opmaakt.” zegt ze.
Nathan en Cole komen weer binnen en kijken Morgan en mij vragend aan. Morgan kijkt vragend terug en ik kijk Morgan vragend aan.
“Wat is er?” vraagt Morgan dan als ze door heeft dat de jongens niet vanzelf iets gaan zeggen.
“We weten wel waar we twee matrassen kunnen vinden, maar we hebben er drie nodig.” zegt Nathan dan.
“O. Er ligt er nog een op zolder. Ga maar halen.” zegt Morgan en kijkt mij weer aan.
“Nou. Eigenlijk heb je eens gezegd dat we voor onze eigen slaapplekken moeten regelen en niet dat we ook die van Piper moeten regelen.” zegt Cole dan op uitdagende toon.
“Nou. Sorry. Maar ik ga ervan uit dat je hier wil blijven slapen dus dan zorg je ook maar even voor een matras voor Piper.” zegt Morgan op boze toon.
“Hallo. Dat kan ze toch zelf wel.” zegt Cole op boze toon.
Ik schraap mijn keel, waardoor ik de aandacht krijg. “Misschien kan ik dat wel. Maar met mijn been in het
verband en meerdere blauwe plekken, kan ik dat niet doen zonder mezelf pijn te doen. Dus ik zou het erg fijn vinden als jullie even dat matras voor mij op Morgan haar kamer leggen.” zeg ik dan op normale toon.
Cole kijkt opeens verontschuldigend. “Sorry. Ik was even vergeten dat je been in het verband zat.” zegt hij dan waarna hij weg wil lopen.
“Cole.” zeg ik waardoor hij stopt met lopen en mij aankijkt. “Het maakt niet uit.” zeg ik dan.
Cole kijkt mij even verbaasd aan, maar loopt dan weg met Nathan.
“Hoezo vond je het nodig om te zeggen dat het je niet uit maakt?” vraagt Morgan als de jongens weg zijn.
“Omdat ik het niet nodig vind dat hij zich schuldig voelt als mijn been in het verband zit door mijn eigen stomme fout.” zeg ik dan.
Morgan kijkt mij verbaasd aan. “Je geeft jezelf toch niet de schuld dat je vader je slaat?” vraagt ze dan waardoor ik haar verbaasd aankijk.
“Nee. Hoezo?” zeg ik dan, want ik snap niet waarom ze die conclusie trekt.
“Je been zit toch in het verband door je vader?” vraagt ze dan twijfelend omdat ik beetje verdedigend antwoordde op haar vraag.
“Nee.” zeg ik waarna ik me bedenk dat Nathan en Cole waarschijnlijk ook denken dat mijn been in het verband zit door mijn vader. Maar ik weet het niet zeker.
Nathan en Cole komen weer binnen. En gaan op de stoelen tegenover ons zitten.
Ik kijk de jongens aan. “Denken jullie ook dat mijn been in het verband zit door mijn vader?” vraag ik dan. Want ik wil zeker weten of ze dat denken voordat ik nog een heel ander verhaal ga vertellen die niet veel mensen weten.
Nathan en Cole kijken even verbaasd, maar knikken dan. Waardoor ik hun verbaasd aankijk.
Dus zij denken dat mijn vader mij in het verband zou slaan. Ik vind het onwerkelijk. Mijn vader heeft dat nog nooit gedaan. Terwijl ik dat denk besef ik dat ik nog nooit voor verwondingen die mijn vader gemaakt heeft naar de dokter ben gegaan. Dus dat hij het misschien wel een keer zou kunnen hebben gedaan, maar dat ik dat gewoon niet weet omdat ik niet naar de dokter ben gegaan.
Opeens komt Kelly binnen. “Het is tijd om naar bed te gaan.” zegt ze waarna ze weer wegloopt.
Morgan kijkt mij twijfelend aan. “Zullen we naar mijn kamer gaan? Daar kunnen we nog wel praten. Als we maar in bed liggen vind mijn moeder het goed.” zegt ze dan.
Ik knik. Dan komen de jongens direct in actie. Ze lopen een trap op en ik hoor dat ze een kamer binnen gaan.
“Kom maar. Ik laat je mijn kamer wel zien. Dat de jongens geen manieren hebben, daar kan ik niks aandoen.” zegt Morgan dan als ze mij verbaasd en een beetje verward rond ziet kijken.
We lopen samen naar haar kamer. Het is een grote kamer, er staat een groot tweepersoonsbed en een groot bureau waarop een laptop staat. Ook staat er een boekenkast en liggen er zoals te verwachten drie matrassen helemaal opgemaakt op de grond.
Ik kijk verbaasd naar de opgemaakte matrassen. Morgan ziet mij kijken en schiet in de lach.
“Als de jongens de matrassen in mijn kamer leggen, maakt mijn moeder ze op.” zegt ze voor de duidelijkheid. De jongens snappen het nu ook en schieten ook in de lach.
“Ik vond het al zo raar.” zeg ik dan zachtjes.