Ondervraging

'Wat? Nee!', Elenora schrikt overeind. haar handen beven en haar wangen gloeien.
'Rustig maar, het was maar een droom', stelt Gaius haar gerust.
'Oh... oh... waar ben ik?', mompelt zij verward. Haar ogen speuren de vreemde kamer af.
'Arthur heeft jou hier gebracht', vertelt Gaius.
'Arthur wie is...'
Voor zij haar zin kan afmaken ziet zij de jongen.
'Oh, juist nu herinner ik het me', zegt zij zacht. Het is de sterke jongen die haar op Merlijns paard heeft gekregen. Een schande dat zij hem na een simpele droom vergeten is.
'Weet jij nog waar je vandaan komt?', vraagt Arthur die vlak voor haar gaat zitten. Zijn blauwe ogen proberen haar gelige te doorgronden. Maar er speelt niks in de gouden ogen. Zij zwijgen zoals het meisje zwijgt.
'Niet precies. Een koninkrijk hier vlakbij, ik geloof zo'n vier dagen lopen niet meer.', antwoord Elenora.
'Waarom ben jij hierheen gekomen?', vraagt Arthur.
Elenora begint te blozen. Haar verleden is schaamtevol. Om nou te zeggen waarom zij daar niet kon blijven is misschien niet zo verstandig.
Tot haar geluk stormt Merlijn de kamer binnen. Hijgend en puffend probeert hij een zin te maken;
'Sorry... Ik ben laat'
Verontwaardigd draait Gaius om.
'Waar bleef jij zo lang?'
Arthur sluit zich daarbij aan;
'Ja, Merlijn. Je moet mijn kamer nog opruimen, dweilen, mijn zwaard slijpen en mijn harnas poetsen. Waar haal jij de tijd vandaan te lanterfanten?'
'Harnas poetsen... zal moeilijk gaan als jij hem nog aan hebt', hijgt Merlijn. Een kleine lach speelt op zijn gezicht.
'Merlijn', gromt Arthur.
'Ben al weg'
Aarzelend trekt Elenora haar mond open; 'Is hij jouw bediende? Bent u een ridder?'
Vanwege de recente gebeurtenissen is zij niet meer zo gesteld op ridders en nobelmannen. Zij veroordeelden haar, zij jaagden haar na. Ridders waren de reden dat zij een hele nacht aan een stuk gerend had.
Stiekem wenst Elenora dat hij het niet zal zijn. Dat het gewoon twee goed gestelde vrienden waren die een beetje met elkaar dollen.
Arthur gaat recht overeind zitten vol trots heft hij zijn hoofd.
'De beste van heel Brittannië', zegt hij fier.
Elenora's hart stopt, haar ogen sperren wijd open.
Arthur lijkt te zijn voldaan met deze reactie.
'Ja, Arthur is een bekwaamde ridder', geeft Gaius, die iets minder enthousiast is, toe. 'Hij heeft de laatste drie toernooien achter elkaar gewonnen'
'Ik ben dood', denkt Elenora verschrikt in stilte. Maar zij becomplimenteert hem alsof hij haar verwondert.
'En hoe lang train je al?', vraagt Elenora om de aandacht van de eerdere vraag van hem aan haar nog verder af te wenden.
'Sinds mijn geboorte...', zegt Arthur bedenkelijk. Er klopt iets niet. 'Wacht! Ik stel hier de vragen!'
Elenora zucht vermoeid, haar plan is mislukt. Ze zet zich overeind waardoor de gezwollen enkel zichtbaar wordt.
'Doet het veel pijn?', vraagt Gaius met oog op de blauwe plek. Het meisje schudt haar hoofd. Gaius legt de voet op een kruk. Hij begint erop te drukken. Prikkeldraad verstrikt de voet gevolgt door een doffe maar zware pijn.
'En nu?'
'Ja, houd alsjeblieft op', jammert Elenora.
'Kun je hem bewegen?', vervolgt Gaius.
Hoe hard zij het ook probeert, het lukt niet. Op en neer gaat nog een beetje maar de pijn schrikt haar terug.
'Nee, het lukt echt niet'
'Merlijn', brult Gaius. 'Arthur zou jij Merlijn even willen halen?'
'Natuurlijk', mompelt Arthur voordat hij zijn stoel achteruit schuift en de kamer verlaat.
Niet dat Elenora hem goed kende, maar zij begon medelijden te krijgen met die Merlijn. Het klonk alsof hij geen moment rust had.