221~

Laura PoV
De manier waarop Tom naar me keek, alsof ik elk moment zou kunnen uiteenvallen. iedere keer dat ik mijn hand naar hem wou uitsteken, duwde hij die weer neer, en kwam zelf dichter leunen. Het was alsof ik me niet meer mocht bewegen van hem. Ik glimlachte en legde me weer neer. Als ik dan toch niets kon doen, kon ik even goed slapen. Ik vond hem een beetje te veel overdrijven in zijn "drang" om me te beschermen...tegen mezelf.

Een paar dagen later werd ik uit het ziekenhuis ontslagen, ik was kerngezond en ik had mijn verklaring afgelegd in het ziekenhuis, aan de agenten die Tom blijkbaar niet zo leuk vond.
Tom droeg slaafs mijn tas, terwijl Bill in de auto voor het ziekenhuis wachtte op me. De tour zou vanaf nu weer door kunnen gaan, en ik voelde me verschrikkelijk schuldig dat ze dat daarvoor een week hadden stilgelegd. Ik moest over een week of 2 de draadjes eruit laten halen, dus hadden we geen probleem; een gewone dokter kon dat ook.
Toen ik in de bus aankwam, hing het vol met slingers, en Gustav en Georg deden hun best om me zo voorzichtig mogelijk te knuffelen. Zo te ruiken hadden ze gedronken. ook een goed "begin" van de tour.. Eigenlijk was dit een nieuw begin, want na 3 dagen moesten ze stoppen voor mij. Ik vroeg me af wat er in de tussentijd gebeurd was, en hoe ver het nu stond met het onderzoek en zo. Tom had niets meer willen lossen, hoe veel ik er ook om vroeg. Ik kreeg de hele tijd hetzelfde antwoord. "om zo'n dingen moet je je nu geen zorgen maken" waardoor ik me nog meer zorgen ging maken.
Ik zette me in de zetel, Tom en BIll zaten elk aan een kant, dus was het Georg die een hele stapel kranten en Tijdschriften op het tafeltje voor me liet vallen. Ik keek verbaast. 'Wat moet dit voorstellen?' vroeg ik zacht. 'Jij wou weten hoe het stond met de dingen...hier heb je je nieuws..' zei Tom glimlachend. 'We hebben de pagina's aangeduid waar je iets mee bent..' zei Bill met een grote glimlach. ik schudde mijn hoofd, zuchtend. Konden ze het niet gewoon vertellen, nee?