2.2: Just remember who I am when the morning comes

Een voordeel van consulterende detective te zijn was dat het veel geld opbracht.
Ondanks dat ik al drie maanden niet werkte was mijn voorraad geld dus verre van op.
Ik leefde in een uiterst nauwkeurig uitgekozen dorp in Australië. Het bevolkingsaantal: tweeduizend negenhonderd en zesenveertig.
Van die mensen was vijfenzestig procent vijftigplusser. Dit feit plus de enorme afzondering, circa zesduizend yards van de eerste drukke stad, en dat alle huizen ver uit mekaar lagen maakte deze stad de perfecte woonplaats voor een dode.
Deze stad had exact de soort afzondering waarnaar ik verlangde. Het zou niet de eerste keer zijn dat een bejaarde een hartaanval kreeg en men die pas zes maanden later begon te missen om die vervolgens in zijn eigen huis te vinden.
Hier hoefde ik niet bang te zijn voor mannen van Moriarty. Niet dat ik bang van hun was, maar bang van wat ze met Watson zouden doen wanneer ze erachter kwamen dat ik leefde.
Moriarty mocht dan wel dood zijn, maar zijn trouwe handlangers zouden mijn vriend zonder twijfel vermoorden uit loyaliteit.

Maar het is niet omdat ik in een rustige stad woonde en naar rust verlangende, dat ik niet werkte.
Ik schaafde zowel mijn psychologische als wetenschappelijke kennis bij door alle moderne boeken die ik nog niet gelezen had daarover online te kopen en lezen.
Daarnaast versterkte ik mijn al reeds goed ontwikkelde talenten bij omtrent profielen schetsen voor misdadigers en deduceren.
Ik had mezelf gedwongen om alle documenten, tijdschriften en boeken die ik aankocht in slechts één kamer te bewaren in plaats van ze overal te laten slingeren zoals ik vroeger deed, tot Watsons frustratie... Niet dat hij zelf ooit zou toegeven dat hij zich eraan ergerde.
Ah, over mijn beste Watson... Bij het lezen van die psychologische boeken had ik me zijn lichaamstaal van de voorbije maanden steeds opnieuw voor de geest gehaald.
Kennelijk leed John al geruime tijd aan een niet bepaald vriendschappelijke aantrekkingskracht voor mij. Het amusante was dat hij er zich niet het minste van bewust was.
Misschien zouden met mijn overlijden de gevoelens eindelijk boven water komen.
Als dat het geval was dan zou - als dat al mogelijk was - mijn schuldgevoel voor hem te verlaten zonder hem te informeren over mijn levende staat enorm groeien.
Alhoewel, ik had hem wel degelijk op te hoogte gesteld. Als John had geleerd van zijn tijd met mij zou hij dat briefje vinden geschreven met citroen en zou hij daaruit kunnen afleiden dat ik nog leefde. Net zoals toen ik hem zei om naar mij te blijven kijken, toen ik sprong. Als hij goed nadacht zou hij mijn dood betwijfelen gezien hij me niet op de grond had zien vallen noch bepaald of ik dood was.
Hij zou het kunnen weten als zijn rationaliteit en negativisme zijn goede, pientere verstand hem niet in de weg stond. Want John was tenslotte een erg slimme man, enkel een klein tekort aan belang van eigen oordeel zodat hij zijn conclusies soms niet geloofde.

Er was geen twijfel mogelijk dat ik niet terug zou keren naar Engeland. Maar wanneer ik dat deed, hoe zou ik dan moeten omgaan met Watson nu ik op de hoogte ben van zijn gevoelens? Wat zijn mijn gevoelens voor hem?
Ik heb nooit eerder fysieke aantrekkingskracht gevoeld noch amoureuze gevoelens.
Ik werd door velen bestempeld als aseksueel bestempeld en ik heb dat ook een hele tijd van mezelf gedacht.
Maar de waarheid was dat ik nooit enige moeite heb genomen om mensen anders te bekijken dan voorbijgangers in mijn leven.
Ik heb nooit uitgemaakt of die personen aantrekkelijk waren. Dat en dat ik niet onder de mensen kwam zijn vermoedelijk de meest prominente redenen voor mijn volledige maagdelijkheid.
Ik ben nooit bezig geweest met liefde. Maar misschien was nu het perfecte moment daarvoor.
Hopelijk zouden Watsons gevoelens voor mij niet veranderd zijn tegen dat ik terugkwam.