H8

Snel liepen we naar onze iglo toe, stuurde hem open, wat ik dus voor het eerst deed en liep naar binnen. ‘Wel jammer dat we deze stad nu al weer moeten verlaten’ zei ik tegen Eline die achter me liep. ‘Ik moet weten wat voor virus dat is’ zei Eline. ‘En ik weet wel zeker dat Gwendolin daar meer van af weet’. Snel pakte we al onze spullen in, wat niet veel was en liepen de iglo uit en stuurde hem weer dicht. We liepen naar de hoofdiglo toe om te zeggen dat we er weer vandoor gingen.

Onderweg naar de kano’s kochten we nog snel wat vis voor onderweg. Toen we bij de kano’s aankwamen werden we naar het laatste deel van de stad gebracht. Toen we daar aankwamen liepen we snel naar het einde van de stad. ‘We zullen hier voorlopig niet meer terug komen’ zei Eline. Ik keek nog een keer naar de stad en we liepen toen de stad uit.

We kwamen in een gebied terecht met ijs en bergen. ‘Je weet toch wel welke richting we inlopen hea?’ vroeg ik aan Eline. ‘Ja natuurlijk. Ik ben veel te weten gekomen in die 7 maanden in het tehuis over het waterrijk. Je gaat vast en zeker versteld staan van de hoofdstad, net zoals ik’ zei Eline. ‘Op de foto’s die ik heb gezien ziet het er prachtig uit, dus ik ben benieuwd’. We liepen even een tijdje stil verder. ‘Het is dus ongeveer 7 dagen lopen ernaartoe?’ vroeg ik aan Eline. ‘Ja ongeveer ja’ zei ze. ‘En als we nou is gaan “surfen”’zei ik lachend. ‘Dan gaat het ongeveer twee keer zo snel’ zei Eline lachend. Ik knikte naar Eline en we kwamen in actie. Eline stuurde een platform en ik sprong erop en bestuurde hem. Ik was blij dat ik nu ook kon watersturen. Eline sprong er ook en hielp ook met sturen. We gingen super snel vooruit. ‘Met dit tempo zullen we er morgen aan het eind van de dag er zijn’ zei Eline. We schoven over het ijs, tussen de bergen door.

Toen ik een blik achter me wierp zag ik ineens dat we achtervolgd werden. ‘Shit, Eline kijk achter je’ zei ik tegen Eline. Eline draaide zich om en zag ook dat we achtervolgd werden. ‘Geestendrijvers’ zei ze. ‘Maar hoe?’ vroeg ik. ‘Geen idee, laten we maar stoppen en vragen wat ze van ons willen’ zei Eline. ‘Ik wil geen problemen met ze’. We lieten het platform tot stilstand komen en draaide ons in de richting van de geestendrijvers. De geestendrijvers stopten voor ons en keken ons aan. ‘Op de vlucht voor iets?’ vroeg er een. ‘Nee, waarom zouden we?’ vroeg Eline. ‘Ik weet dat je liegt’ zei de ander. ‘Aangezien ik een geestenkrijger ben, kan ik je geest lezen’. ‘Jullie weten dat niemand achter het virus mocht komen en als dat wel gebeurde dat we dan diegene moesten elimineren’ zei de ander. Ik wierp schuin een blik op Eline die hetzelfde deed naar mij. ‘Nu!’ riep Eline. Zo snel als ik kon vormde ik een straal en vuurde hem af terwijl ik hem bevroor. De 2 geestendrijvers schoten opzij en keken ons aan. Ze hielden hun handen voor zich en toen ineens werd alles zwart voor mijn ogen. Ik kon niets meer zien en kreeg een raar gevoel in mijn hoofd. Ik probeerde het te negeren en vuurde een waterstraal in een willekeurige richting heen. Ik hoorde iemand kreunen en kreeg weer zicht voor mijn ogen. Ik zag hoe een geestendrijver dichtbij Eline stond. Ik keek naar de ander, maar die lag een eind verderop op de grond. Ik liet het water dat op hem lat bevriezen en draaide me om naar Eline. Snel stuurde ik een golf op de geestendrijver af, die vervolgens door de lucht vloog en werd bevroren door Eline. ‘Wegwezen hier!’ riep Eline en we schoven snel weer weg.

Na een paar minuten keken we achter ons en zagen dat we gelukkig nog steeds niet achtervolgd werden. ‘Mooi, daar zijn we van af’ zei Eline tegen mij. ‘Het wordt al donker’ zei ik tegen Eline. ‘We moeten nu doorgaan’ zei Eline. ‘Hoe meer afstand we nu afleggen, hoe eerder we bij de hoofdstad zijn’. Daar had ze gelijk in dus stuurde ik verder.
Onderweg stopten we nog een paar keer of wat te eten of om uit te rusten. ‘We zullen morgen wel de hoofdstad bereiken als we op dit tempo door gaan. Als ik even op de kaart kijk’ zei Eline terwijl ze een kaart uit haar tas pakte. ‘Ja zie je wel, er is hier vlakbij een klein dorpje. Daar kunnen we overnachten’. Ik knikte en we gingen weer verder.

Na ongeveer een half uur kwamen we bij een klein dorpje aan met een paar iglo’s. ‘Kunnen we hier een iglo huren om te overnachten?’ vroeg Eline aan een man. ‘Ja natuurlijk’ zei hij en liep met ons mee naar onze iglo. ‘Goeden nacht’ zei hij terwijl hij weer terug liep. Ik stuurde de iglo open en stapte naar binnen. Deze was flink wat kleiner dan de vorige die we hadden. We maakten ons bed klaar en gingen erin liggen. ‘Morgen bereiken we hopelijk de hoofdstad’ zei Eline. ‘Dat hoop ik ook’ zei ik. Ik draaide me op en viel in slaap.