050*

Samen zaten we op de bank tv te kijken. Het was half acht, maar nog steeds redelijk licht buiten. Tja, dat heb je zo in de zomer. De warme, oranje zonnestralen vielen over de heuvels en zorgden voor een lange schaduw van de boerderij. Ik was toch nog een beetje bang voor de nacht, dat mag toch wel na al die andere? Ik kroop dieper in Tom's armen weg. De boerderij was werkelijk enorm, maar bovendien ook nog eens super modern. Er waren toch twee badkamers, beide met een inloop douche, en één met een jacuzzi. Daarnaast waren er dus drie kamers, waarvan één een tweepersoons hemelbed had. Elke slaapkamer had een enorm raam in de muur zitten, die een prachtig uitzicht gaf op het grote heuvelachtige gebied waar de boerderij middenin lag. Ook de keuken was groot en modern. In de oven pasten zeker wel vijf pizza's, en er konden ongeveer twee personen in de koelkast. We hadden onze inkopen al gedaan, dus hadden we genoeg te eten.
De minuten streken voorbij, en we moesten de lampen in de kamer aan zetten omdat het donker werd. Half negen. Het was nog steeds rustig in huis, niet té rustig, maar gewoon, hoe het hoorde in een huis, of boerderij in dit geval. Ik stond op om chips te pakken uit de keuken. Op mijn blote voeten liep ik over de gladde, houten planken richting de kast en viste twee zakken eruit. Terwijl ik de kastdeur weer sloot hoorde ik een hard gekraak onder mijn voeten. Mijn hart schoot omhoog en ik probeerde te gillen, maar kreeg geen geluid uit mijn keel.
Ik waagde het om me te veroeren en keek naar mijn voeten. 'Verdomme...' Mompelde ik. Het was gewoon een plank die niet helemaal goed vast zat, niks ergs dus. Waarschijnlijk was ik gewoon nog een beetje schrikachtig. Met mijn hart nog een beetje na bonzend liep ik weer terug naar de woonkamer en liet me met de zakken chips op mijn schoot op de bank vallen. De boerderij was van binnen én van buiten prachtig licht verlicht, dus ik had geen angst om in het donker te staan. Gerustgesteld propte ik de chips naar binnen en liet me weer tegen Tom aan leunen.

Het was half elf, toen ik besloot om naar bed te gaan. Tom ging mee. Nog steeds waren er geen problemen, en de gebeurtenissen waren een beetje weg gezakt. Ik kleedde me om in mijn pyjama en liet me in bed vallen, met Tom naast me. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder en liet mijn ogen dichtzakken. Ik nam de moeite zelfs niet meer om het nachtlampje uit de doen. Het was heerlijk licht in onze kamer en ik had geen zorgen, of vreemd voorgevoel. Het leek alsof er nooit iets was gebeurd, en daar genoot ik nu van. Al snel viel ik in een diepe, rustige slaap.


Sorry dat hij een beetje slecht is en dat ik al zo lang niks meer heb geschreven ): Maar ik heb het ook druk, en ik liep even vast. Ik denk dat ik nu wel weer inspiratie heb (;