Part 5

Ik haal diep adem en begin mijn liedje. Ik heb het zelf geschreven, en dus maakt dat feit me nog zenuwachtiger. Mijn vingers vliegen over de toetsen en mijn stem zingt de woorden. Ik denk niet aan de tijd en ik geniet van het lied. 'Baby, I just ran out of bandages, I dont even know where to start.' Ik zing met heel mijn hart. Speel met heel mijn macht en alleen om me te bewijzen. Ze mogen me niet afwijzen. 'Ooh oh, oh oh! Yeah, you must be a miracle worker! Swearing up and down, but you can't fix what's been broken, yeaah!' Ik doe een hoge noot en voel dat het goed gaat. Ik ga harder spelen en zing met alle emotie die ik heb. Dan ga ik weer zachter voor de laatste zin. 'You never really can fix a heart.'
Ik raak de laatste toets op de vleugel en wacht. Ik wacht op een reactie, maar het is stil.
Dan hoor ik iemand klappen. Het komt van achter de schermen. De twee oude mannen beginnen ook te klappen. Ik kijk naar Prumm, maar zonder hoop. Ik zit nog niet eens echt op deze school en ze mag me al niet. Ze gaat staan en een spotlight verlicht haar plaats.
'Miss McStars,' begint haar hoge stemmetje. 'ik moet zeggen dat je een krachtige stem hebt. Maar ik wil weten wat je er allemaal mee kan. En je lichaam, kun je dansen? Pianospelen kan je, dat heb ik gemerkt. Maar een ster moet kunnen dansen en verschillende stijlen kunnen laten zien. Kun je dat? Heb je het in je?' Ze kijt me doordringend aan. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht.
'Laat me toe op school en ik zal laten zien wat ik allemaal kan.' Ze kijkt even naar de twee mannen naast haar. Ze wisselen wat blikken en dan kijkt Prumm weer naar mij. '
Laat me duidelijk zijn hier. Als ik je ook maar op iets betrap, of als je me teleursteld, dan is het einde Julliard voor jou. Dankzij wie dan ook die als eerste die ging klappen, ben je aangenomen. Ik zie je aan het begin van het semester.' ze gaat weer zitten en ik laat het even doordringen. Betrappen, teleurstellen, einde Julliard, klappen, aangenomen. Wachteens, aangenomen. Mijn gezicht klaart op en ik spring blij op en neer.
'Danku danku!' roep ik. Ik ren naar de deur en zwaai die open.
'En?' vraagt Charissa. 'Het duurde zo lang!' 'Ik ben aangenomen.' roep ik. We beginnen te gillen. Ik ken haar nog maar een uurtje maar het voelt alsof ik haar al jaren ken. Dan schiet me iets te binnen. Wie ging als eerste klappen? Ik draai me om, maar de volgende kanidaat is alweer binnen. Misschien kom ik er ooit nog achter. Wie weet?