Untill I found you ||081|| Tom

Tom

Mijn telefoon gaat. Ik ben een en al zenuwen. Bill heeft zijn pogingen om me te kalmeren al opgegeven.
'Tom?'
'Aynthas?'
Ze huilt. Ze huilt door de telefoon. 'Ik was zo bang.' Ik sta op, pak een jas en stap in mijn auto. 'Amynthas? Blijf nog even aan de telefoon. Ik ben zo bij je.'
Zo snel als ik kan parkeer ik mijn auto terwijl ik tegen haar blijf praten. Ik open de deur van haar huis en loop naar binnen.
Levi ligt op de bank te slapen. Ze loopt gelijk naar me toe en slaat haar armen om me heen. 'Ik was zo bang dat er iets gebeurd was.' Ik leg mijn armen wat strakker om haar heen. Ik houd er niet van om haar te zien huilen. 'Het leek ze echt.' Ik druk een kusje op haar haren. 'Sst, rustig maar. Er is niks. Ik bescherm je wel.' Ik weet niet wat haar zo van streek heeft gemaakt, maar ze lijkt er aardig mee te zitten.
'Je weet niet eens wat er is,' mompelt ze eigenwijs. Ik schud mijn hoofd. 'Dat hoef ik ook niet te weten. Als je maar niet meer huilt.' Ze schudt haar hoofd. 'Het ging over jou Tom. Je was dood.' Terwijl ze het verteld breekt ze weer in tranen uit. Ik leg mijn armen wat strakker om haar heen. 'Sst, ik ben niet dood. Ik ben nog lang niet van plan om te gaan. Ik blijf hier voorlopig nog wel even, met jou.' Nu klemt ze ook haar armen om mij heen. Ze snikt nog een paar keer waarna ze me loslaat.
'Ik moet Levi naar de buurvrouw brengen.' Ik knik. Amynthas maakt haar broertje wakker en pakt wat spullen voor hem in. 'Tot zo,' mompelt ze en loopt langs me heen naar buiten.

Ik help haar uit de auto. We staan bij een parkje. De hele weg is verlicht met kaarsjes. Voorzichtig pak ik haar hand vast. Ze is nog steeds geschrokken van vanmiddag, van haar droom. Ik kijk haar verwachtingsvol aan. wat zou ze ervan vinden?