Untill I found you ||080|| Amynthas

Samen met mijn broertje ben ik aan het zwemmen. Mijn gedachten dwalen steeds af naar Tom maar ik weet niet precies wat ik er van moet verwachten. Het voelt goed om hem te vergeven maar ook weer zwak. Zwak dat ik niet zonder hem kan. Levi spettert wat water in mijn gezicht en lachend doe ik het terug en niet veel later veranderd het in een watergevecht.

Nadat ik men kleine broertje nog getrakteerd heb op patat zijn we naar huis gegaan. Het is inmiddels half zes en Tom komt me zo ophalen om iets te gaan doen. Ik vind het echt lief van hem dat hij het probeerd goed te maken maar dan moet hij echt met iets veel beters komen dan een eetentje voor twee. Zuchtend laat ik me op de bank vallen en voel hoe iemand zacht op me gaat liggen. Men kleine broertje legt zijn hoofd op mijn buik neer en sluit zijn ogen. Zachtjes wrijf ik over zijn hoofdje en druk dan een kus op zijn haren en sluit zelf ook even mijn ogen.

Met betraande ogen keek ik naar de kist die langzaam de grond onderging. Ik wist niet waarom het was gebeurd en hoe het was gebeurd maar het was wel gebeurd. Het raakte me diep, ik kon niet zonder die persoon verder leven. Die persoon was mijn hele leven, zonder diegene zou ik breken, breken in miljoenenstukjes.

Langzaam zak ik door mijn knieën als ik even later naar de grafsteen kijk. Schreeuwend van de pijn begin ik in de grond te graven maar niks lijkt te helpen. Het is over. Hij is dood. Altijd in gedachten Tom Kaulitz

Met een ruk zit ik rechtop op de bank en merk dat mijn broertje wakker begint te worden. Mijn wangen zijn nat van de tranen en mijn hoofd voelt aan alsof ik net een enorme klap heb gehad tegen mijn hoofd. Meteen zoek ik naar mijn mobieltje en toets het nummer van Tom in terwijl ik nog steeds zacht aan het snikken ben. Neem op verdomme.