Fantas(ie)tisch

Op een mooie zomer dag wilden Emmeline, Elise en Ellen (dat ben ik) een dagje naar de zee gaan.
Wanneer ze na een lange toch eindelijk op het strand zaten, konden ze rustig van het mooie weer genieten. De meiden waren gezellig aan het praten. "Het is hier wel lekker warm eh!" zei Elise. De andere 2 knikten instemmend. "Hier lopen ook wel veel mooie jongens rond eh!" merkte Ellen op. De andere 2 knikten weer instemmend. "Hier krijg je wel honger van eh!" zei Emmeline uiteindelijk. (Emmeline staat bekend voor het ALTIJD honger hebben) Elise en Ellen keken naar elkaar en moesten toch wel een beetje lachen, want het was pas een klein half-uurtje geleden dat Emmeline iets had gegeten. "Laten we anders naar ons favoriete smoothiekraam gaan?" stelde Ellen entousiast voor.

Toen de 3 meisjes hun smoothie op hadden zagen ze ineens een enorme mensen massa voorbij lopen. "Wat zou er aan de hand zijn?" vroeg Elise. Ze volgden de massa en zagen dat er een optreden bezig was van een bekende groep (vul zelf maar aan).
Maar wat bleek dat het enkel een klein schattig aapje was dat op het podium was aan het dansen.
Emmeline kon haar ogen niet geloven en was meteen verkocht. "Ik wil zooooo graag dat aapje knuffelen!" riep Emmeline boven de menigte uit. Elise en Ellen bekeken elkaar eens goed aan en moesten weer even lachen. (Emmeline heeft blijkbaar ook een zwak voor dansende aapjes) Na het optreden wilden de damens terug naar het strand gaan maar Elise had iets gezien...
Ze zag de caravans van haar favoritie band staan! (ook zelf aanvullen)
"Kunnen we niet backstage gaan?" vroeg Elise aan een grote gespierde meneer. "Nee! Zoiets mag niet dat weet u zelf ook!" zei de man. "Hey Ellen! Dat is lang geleden!" zei een leukuitziende jongen. Elise en Emmeline keken verbaast naar Ellen. "Wie is dat?" fluisterde Emmeline in Ellen haar oor. Ellen wist maar altegoed wie die stoere gast was. "Dat is mijn ex, Joren." zei Ellen verlegen. "Oh! Dat heb je ons nog nooit gezegt." zei Elise. "Jawel Elise, dat is die jongen die haar zo heeft laten zitten en die eigelijk KEI lelijk was." corigeerde Emmeline haar. Ellen liet haar vriendinnen maar discutiëren want ze kon haar ogen niet van hem afhouden. Joren was zo mooi geworden. En ineens voelde Ellen terug de oude kriebels in haar buik. "Willen jullie toevallig backstage?" vroeg Joren die het eerder alleen maar tegen Ellen had. "Euh..." stammelde Ellen, te verdoofd om iets te zeggen. "NATUURLIJK!!!" schreeuwden Elise en Emmeline in koor.
Terwijl Elise de caravan indook van haar favoriete groep, ging Emmeline naar de slaapplaats van het schattige aapje. Ellen bleef alleen achter met Joren. Ellen wist maar niets te zeggen en keek de andere kant op. Na lang nadenken zei Ellen eindelijk: "Ja, dat is waar." Joren keek verbaast in Ellen haar ogen, in de hoop daar het antwoord te vinden. Te vergeefs. "Euh... ik bedoel dat het inderdaar lang is geleden dat we elkaar hebben gezien." verduidelijkte Ellen zichzelf.
Joren en Ellen hebben lang staan praten en toen begon het weer te veranderen. Er kwamen donkere wolken en de zon verdween. "Oei, straks gaar het nog regenen." zei Joren. En een paar seconden later zetten men ik de hemel de kraan volledig open. "Ah! Het regent super hard!" riep Ellen boven de harde regen uit.
Joren pakte haar hand vast en trok haar mee naar binnen. Ellen voelde een knettering vanuit haar hand door heel haar lichaam gaan. 'Moet ik niet eerst Elise en Emmeline gaan halen?' dacht Ellen voor een seconde, maar toen ze Joren voor haar zag lopen wiste ze die gedachte al snel.

Toen ze binnen waren, waren ze allebei helemaal nat. "Ik kan beter maar iets droog aandoen." zei Joren. Hij trok zijn T-shirt uit en Ellen schrok. Hij was niet enkel mooier geworden, Joren had ook de laatste tijd veel spieren gekweekt!!!
"Is er iets?" vroeg Joren die nog steeds zijn T-shirt in zijn handen had. "Euh, nee hoor. Helemaal niets. Ik ben geloof ik ook wel een beetje nat." verzon Ellen een exuus. Maar Joren had het wel door. Hij kwam dichter en dichter... "Jij bent ook wel veranderd." fluisterde Joren in Ellen haar oor. Ellen adem schokte als ze zijn hand op haar wang voelde. "Ik ben je helemaal niet vergeten, Ellen. In tegendeel zelfs. Ik wist zelfs dat je ging komen." fluisterde Joren. Ellen trok zich terug. "Hoe wist je dat?" vroeg Ellen een beetje geschrokken. "Gewoon. Ik voelde het." "Dat kan niet!" riep Ellen. "OK, goed dan, ik heb ervoor gezorgd dat je speciaal vandaag naar de zee zou komen. En voor je nog iets vraagt, moet je misschien maar eens eerst je smsen terug opnieuw lezen." stelde Joren voor. Ellen nam haar gsm en begon haar smsen terug te lezen. "Nee, nog verder." zei Joren die ondertussen Ellen haar hand al vast had. "Denk je ook niet dat die smsen die Elise heeft gestuurd hard op de mijne lijken?" vroeg Joren een beetje sarcastisch. "Leg dat dan maar uit!" beveelde Ellen en duwde de gsm in Joren zijn handen. "Elise stuurt toch altijd een smily na elk bericht... En is stuur altijd een <3'tje." Ellen leek het nog niet helemaal te begrijpen. "Ik heb Elise haar gsm geleend voor een paar dagen om je te overhalen om naar de zee te komen." legde Joren uit. "Maar waarom vroeg je het zelf gewoon niet?" "Omdat ik wist dat je mij dan zou negeren omdat ik je zo heb laten zitten." Ellen wist dat hij de waarheid sprak maar ze ontweek toch zijn smekende blik.
"Ik ben nog altijd even verliefd op jou! Misschien zelfs nog harder! Maar ik moest het uitmaken van mijn ouders en daarom durfde ik niet meer met jou praten." Joren leek oprecht verdrietig en Ellen kreeg een brok in haar keel. Nu was zij degene die zich schuldig voelde omdat ze hem eerst niet wou geloven.
"Het is niet zo erg. Ik vind het zelfs lief!" Ellen greep Joren zijn hand en drukte zich tegen zijn nogsteeds natte borstkas. Joren beantwoordde haar gebaar door haar stevig vast te pakken.

Hoelang ze daar hebben gestaan weet Ellen niet meer, maar één ding weet ze zeker en dat is dat ze hem nooit meer gaat loslaten!!!