|3|

‘wat moet je van me?’ de jongen zit bij het water en kijkt naar de fontein. Ik ga naast hem zitten en pak zijn hand. Gelijk trekt hij hem terug en kijkt me boos aan. Ik kantel mijn hoofd nieuwsgierig terwijl zijn ogen even een andere kleur leken te hebben. Hij went zich van me af en kijkt weer naar het water. Wat is er toch met hem? Ik wilde alleen maar aardig zijn. Ik voel hoe mijn onderlip begint te trillen. De jongen kijkt naar me en slikt duidelijk. ‘je gaat toch niet huilen?’ vraagt hij met een beetje angst. Ik snik en draai me weg. De jongen zucht duidelijk en legt zijn hand op mijn rug. ‘sorry, ik had net een nachtmerrie. Je hoeft niet te huilen’ gelijk kijk ik op en glimlach. ‘wacht? Waren die tranen nep?’ vraagt hij verbaast. Ik krijg een bredere glimlach en knik tevreden. ‘kleine, kom eens hier’ ik spits mijn oren. Dat was de man die me hier had gebracht. Mijn ogen ontmoeten die van de jongen. Ze zijn nu helder groen, ik kan zweren dat ze eerst iets van licht bruin waren. Ik denk er verder niet over na. Snel sta ik op en zwaai. ‘wacht’ ik stop en kijk hem nieuwsgierig aan. ‘hoe heet je?’ ik kijk even naar de lucht en dan naar een van de volgens. Dan leg ik mijn hand weer op mijn keel. Hij begrijpt het niet. Ik kijk om me heen. Hoe kan ik uitleggen dat ik niet kan praten. Hij loopt me achterna als ik naar de andere kant van de tuin loop. Weer leg ik mijn hand op mijn keel. Ik doe mijn mond open en doe net alsof ik gil. Nu merkt de jongen dat ik inderdaad nog niet heb gepraat. ‘kan je niet praten?’ ik kijk hem met opgetrokken wenkbrauwen aan, ik doe mijn handen in mijn zei en duw mijn hand hoofd schuddend tegen mijn voorhoofd. Hij lacht even en aait over mijn hoofd. ‘kan je uit beelden wat je naam is?’ ik schud mijn hoofd en zie de man op ons aflopen. Ik zwaai nog een keer en loop op hem af. ‘je moet even mee, naar de hoge priesteres’

‘dus jij bent de stille?’ klinkt het zacht. Verbaast kijk ik om me heen. De man die naast me staat knipoogt naar me. Hij heeft nog steeds zijn hand op mijn schouder en knijpt even. ‘dit is inderdaad de stille, hoge priesteres’ er komt een beeldschone vrouw te voorschijn. Mijn mond valt gelijk open en ik begin te blozen. Ze is zo mooi, zal ik ooit zo worden. ‘waarom zeg je niets?’ de vraag was meer voor haar zelf dan voor een van ons. Ze blijft voor me staan en bekijkt me van top tot teen. ‘je hebt geen lichamelijke schade. Weet je wie je bent?’ ik reageer niet. Ik weet inderdaad niet wie ik ben. Ik voel een paniekerige angst opzetten en pak de hand van de man naast me vast. ‘ze weet niets meer’ zegt de vrouw dan. ‘ze moet langzaam haar geheugen terug kunnen krijgen als we de goede dingen weten te prikkelen, de juiste geuren en beelden’ de man knikt en buigt. ‘my lady, bedankt voor uw wijze raad’ de man neemt me mee naar buiten en rekt zich uit. ‘mijn naam is Nero, ik zou graag willen vragen wat jou naam is maar volgens mij weet je dat niet eens.’
‘haar naam wordt Raven’ ik kijk gelijk naar de jongen op.