003

Ik bleef maar naar buiten staren vanuit de achterbank naar de voorbij rijdende auto´s. Wat me opviel is dat er nu heel veel buitenlandse auto´s reden wat je meestal op vakantie ziet alleen dan nu op een gewone zondag in Nederland. Met de muziek op de achtergrond zag ik voor het laatst de Nederlandse snelwegens, Toen ik me opeens bedacht dat ik nog iets wil doen voordat ik dood ga maar ik heb echt geen idee wat en hoe, ik bedoel ik mag met niemand in contact komen en ik denk niet dat er iets te doen valt vanuit een ziekenhuisbed. Wat ik eerlijk gezegd wel jammer vind is dat ik in mijn leven maar een keer een vriendje heb gehad en dat was echt een klootzak eerste klas!
Ik was 15 jaar oud en we hadden al voor ongeveer 5 maanden verkering. We hadden altijd ons eigen plekje bij de bosrand bij een rivier dat was echt een van de romantische plekken ter wereld! Maar toen ik op een vrijdag avond naar zijn huis was gegaan omdat hij zijn telefoontjes niet antwoorden en misschien was er wel iets aan de hand. Ik kwam aan bij zijn huis maar er was niemand, dus ik ging hem zoeken en ik dacht er is maar een plek waar hij nog meer kan zijn ons plekje. Ik fietste er naar toe en smeet de fiets op het gras. Ik rende naar ons plekje maar naarmate ik dichterbij kwam verminderde mijn vaart. Want ik hoorde twee stemmen, ik bleef stil staan om er goed naar te luisteren en die stemmen herkende ik uit duizenden het waren Lotte en Dex, een van mijn beste vriendinnen en mijn vriendje! Net toen ik voor hun stond waren ze aan het zoenen.
Er rolde een traan over mijn wang heen en mijn moeder vroeg ´wat is er Charlotte?´ ik veegde de traan van mijn gezicht en probeerde zonder mijn stem over te laten slaan te zeggen ´niks´ Meer kreeg ik er ook niet uit. Ik leunde met mijn hoofd tegen de beslagen ruit en viel langzaam weg in een droomloze slaap.

Na een tijdje voelde ik een hand op mijn schouder die me heen en weer aan het schudden was. Ik opende langzaam mijn ogen en zag dat het mijn moeder was. Ik deinsde gelijk 2 meter achteruit en zei ´mam je weet dat ik besmettelijk ben, en ik wil niet dat jij het ook krijgt!´ ´ik kan toch niet twee meter van mijn eigen dochter vandaan komen als ik haar voor de komende tijd niet zal zien!´ zei ze en ze probeerde te lachen maar ik zag in haar ogen dat ze het er heel moeilijk mee had. Ik pakte mijn tas en stapte aan de andere kant van de auto uit en liep naar het vliegveld. Net voor de ingang nam ik afscheid van mijn moeder. ´ik ga je missen schat´ zei ze en ik hoorde haar stem overslaan. ´mam ik jou ook´ en nu begon ik ook te huilen. ´een knuffel kan toch niet kwaad zei ze´ ze keek me hoopvol maar met veel verdriet in de ogen. Ik gaf haar een knuffel een knuffel die eindeloos leek te duren, een knuffel die ik zo gewend was waar ik normaal gesproken nooit zin in had, maar nu kan ik wel eeuwig mijn moeder knuffelen. Ik pakte mijn koffers en liep Schiphol binnen ik zwaaide voor de laatste keer naar mijn moeder want ik wist dat ik haar nooit meer zal zien, nou ja in mijn moeders gedachte was het ¨een lange tijd¨ maar ik zelf geloof niet dat ik een van die uitzonderingen zal zijn die dit overleeft! Ik liep naar de receptie om mijn ticket op te halen, maar nog voor dat ik bij de receptie aankwam kwamen er mannen in witte pakken naar mij toe en schreeuwde tegen iedereen aan de kant aan de kant. Ik voelde een steek in mijn rug, ik zag het witte kapje van de man voor me en toen viel alles weg.