002

ik probeerde te denken ik probeerde me voor te stellen dat ik er waarschijnlijk binnen een paar maanden niet meer zal zijn. Er is nog zo veel dat ik in mijn leven had willen doen en nu kan het gewoon niet meer. Ik voelde me steeds ellendiger worden de beige kleurige woonkamer muren begonnen te draaien en ik dacht dat ik bijna mijn bewustheid aan het verliezen was. Ik stond langzaam op en pakte mijn handtas om alvast in de auto te gaan zitten zodat ik in ieder geval mij en het virus dit huis en krijg en dat mijn gezin veilig is. Ik liep de deur uit zonder doei te zeggen tegen mijn broer en vader en stapte achter de auto in. Ik keek naar het huis, het huis waar ik al mijn hele leven woon waar ik in ben opgegroeid. Hier in dit huis heb de meesten tijd van mijn leven doorgebracht mijn leven die snel voorbij zal gaan. Ik staarde naar het raam van de kamer waar mijn broer slaapt, hij weet niet eens dat ik dood ga. Ik denk zelf dat dat ook misschien wel zo moet blijven ik was altijd zijn steun als hij weer eens iets doms had gedaan en dadelijk had hij die steun niet meer en moest hij voortaan misschien even beter nadenken over de dingen die hij doet. Ik hoorde de deur van de auto open gaan en zag mijn moeder instappen. ´mam moet je geen mondkapje om doen of zo ik wil niet dat je dat virus krijgt!´ zei ik bezorgt tegen haar toen ze de deur dicht deed. ´ liefurd ik ga geen mondkapje op doen in de auto bij mij eigen dochter!´. Ik reageerde niet en deed mijn oortjes in en zette de muziek aan. We reden weg en voor het laatst zag ik het huis in de verte verdwijnen mijn vader en mijn broer die zal ik nooit meer zien! Ik keek naar achter en op het liedje ´never alone´ van lady antebellum reden we voor de laatste keer mijn straat uit op weg naar de dood.