Chapter twenty.- Liam.

Yes, het was bezoekuur. Ik kon niet wachten haar weer te zien. Mijn meisje. Ik stapte in de taxi en zag het Hollandse landschap voorbij flitsen. Bij het ziekenhuis stapte ik uit en gaf de chauffeur een fooi. Snel rende ik door naar Ambers kamer. Zachtjes deed ik de deur open. Ze lag te slapen, haar borst ging ritmisch heen en weer. Ik ging op de stoel naast het bed zitten en pakte haar hand. ‘Amber. De rest gaat vanavond al terug naar Londen, ook Abigail. Wij gaan later, samen. Harry en Louis zijn ook druk bezig een leuk huisje voor ons zevenen te zoeken. Ons studentenappartementje is namelijk wat klein.’ Ik voelde een kneepje in mijn hand. ‘Liam?’ zei ze zachtjes en ze opende haar ogen langzaam. De eerste keer in twee dagen. Ze was veel bloed verloren en was te zwak geweest om terug te komen. Maar nu was ze er. ‘Ja meisje?’ ‘Ik wil met z’n zevenen in een huis, maar zorg wel voor meer slaapkamers. Dan lijken we nog rijker!’ Daarbij stak ze haar tong uit. ‘Moeten jullie niet optreden?’ ‘Huh?’ dit had ik haar toch niet verteld? ‘Nou, jeweetwel, met One Direction..’ ‘Oh dat.’ ‘Dacht je nou serieus dat ik de afgelopen jaren onder een steen heb gelegen?’ ‘Waarom heb je nooit wat gezegd?’ ‘Ik wilde het niet verpesten en jou laten denken dat ik zomaar een fan ben. Eigenlijk was ik dat ook niet. Gewoon, wat over gehoord op school, opgezocht in de badkamer. Want jouw stem was de laatste die ik wilde horen.’ Ik pakte haar hoofd tussen mijn handen en het rustige gepiep van het apparaat naast ons ging steeds sneller. Ik brak de kus af ‘Sorry.’ ‘Niks sorry.’ Zei ze terug. Ik streelde haar wang. ‘Ik hou van jou.’ Zei ik en ze sloot haar ogen weer. Dit keer om te slapen.