001

´Chantal sta je op liefje´ hoorde ik mijn moeder vanuit de gang naar mij roepen. Ik reageerde niet en draaide me nog een lekker om. ´Chantal je moet echt opstaan anders komen we te laat op het vliegveld´ in middels stond ze naast mijn bed om elk moment de dekens van mij af te trekken zoals ze elke ochtend deed. Ik had nooit zin om op te staan en al helemaal niet op school dagen ik haatte het daar echt. Mijn moeder zij dat ze zo deden omdat ze jaloers waren maar op wat zouden ze dan jaloers moeten zijn? Ik kon niks speciaals of zo. Ik was gewoon zoals iedereen. Opeens kwam er een koude wind vlaag over me heen en ik zag dat mijn moeder het deken van mij af had getrokken. ´mam´ zei ik geïrriteerd. Ik pakte mijn kussen en legde die op mijn hoofd. ´ Char doe nou niet zo vervelend je weet dat ik ook liever niet heb dat je waarschijnlijk geopereerd moet worden en dan ook nog eens helemaal in Amerika! Ze liep mijn kamer uit en liet me alleen met het kussen nog steeds op mijn hoofd. ´dat weet ik ook wel´ mompelde ik zacht. Ik gleed langzaam mijn bed uit om me om te kleden. Ik keek in de spiegel en zag dat de bobbel onder de huid van mijn nek nu wel heel erg was opgezwollen. In Nederland hadden ze geen flauw idee wat het was, dus ze hadden me maar door verwezen naar zon soort huis specialist in Amerika. Volgens de doktoren was het mijn enige kans. Ik had er ook niet echt last van alleen dan dat het natuurlijk heel lelijk was en dat ik elke dag met een sjaal moest rondlopen, maar het deed geen pijn of zo ,het werd wel steeds iets groter alleen dat ging heel langzaam. Ik liep naar mijn kast en natuurlijk zat er eigenlijk niks in op een broek, een topje en een vest na dan, want alles had ik ingepakt en dan ook echt alles. Ik hoor nu nog steeds mijn vader zuchten toen ik gisteren beneden kwam met twee overvolle koffers. Maar wat had hij te zeiken hij bleef thuis samen met mijn broer. Ik deed snel mijn haar en make-up ik had niet echt zin om heel uitgebreid te doen, want ik ging toch naar een ziekenhuis. Ik liep loom de trap af en beneden zag ik mijn moeder gestrest aan de telefoon Engels praten. ¨het is vast het ziekenhuis over financiële dingen¨ dacht ik. Ik pakte een boterham en plofte neer op de bank naast mijn handtas die ik de dag ervoor al helemaal had ingeruimd en naar beneden gebracht. Toen mijn moeder had opgehangen ging ze naar de keuken en pakte koffie. ¨moeders en hun koffie¨ dacht ik lachend. Mijn moeder kwam rustig naast me zitten alsof ze me iets ergs ging vertellen. ¨Char het ziekenhuis denkt te weten wat het is´. Ik zag aan haar dat ze nog niet klaar was. Met moeite zei ze ´ ze denken dat je een hele erge virus hebt dat maar vijftien andere op de wereld hebben waarvan ze het weten, en het is heel besmettelijk als het eenmaal in het stadium is als jij nu bent´ ik schok van haar worden en ik ging automatisch naar achteren. Ik vroeg voorzichtig ´ is het dodelijk´. Mijn moeder keek naar me waarop ze heel zacht knikte met haar hoofd. ´Het ziekenhuis vind het verstandiger als je alleen gaat en zo min mogelijk contact maakt met andere mensen´