05. -Daphne

Na een uurtje zoeken hadden we dan toch een Nandos gevonden. We hadden daar gegeten en toen we daar buiten kwamen keken we nog even rond in de stad. Het was ondertussen al half drie en het werd wel eens tijd om terug naar het hotel te gaan. Om half vijf begon onze meet en greet met de jongens. Elke minuut die voorbij ging werd ik zenuwachtiger. We kwamen aan in ons hotel en opeens begon alles te draaien. Ik struikelde en kon mij nog net vasthouden aan de kast. “Alles goed met je?” vroeg Melanie bezorgd. “Ja hoor, alles is goed. Het komt door de zenuwen denk ik.” “Ben je zeker? Je ziet er nogal bleekjes uit,” zei ze bezorgd. “Alles is goed, hoor,” zei ik en probeerde mijn beste glimlach op te zetten. Ze leek niet echt overtuigd. We kleedden ons om en vertrokken. Toen we aankwamen aan de concertzaal, wisten we niet wat we zagen. Er stonden al honderden meisjes te wachten om binnen te mogen, of om een glimp van de jongens op te vangen. Opeens kwam een man op ons af. “Zijn jullie de twee meisjes van de meet en greet?” vroeg hij. Ik knikte. Meer kon ik niet doen. Ik was veel te zenuwachtig. “Kom maar mee, ik breng jullie naar binnen,” zei hij en hij begeleide ons naar binnen. Hij gebaarde ons even te wachten op de stoelen in de gang. Toen ik eenmaal zat, begon alles weer te draaien. Ik besloot om een beetje cola te drinken, misschien zou ik me daardoor beter voelen. “Ik ga iets te drinken kopen,” zei ik terwijl ik naar de drankautomaat knikte. “Moet je ook wat?” vroeg ik aan Melanie. Ze schudde haar hoofd. Ik zag aan haar dat ze ook zenuwachtig was, ze kon haar voeten niet stil houden. In een halve minuut veranderde ze wel vijf keer van houding. Toen ik een blikje cola had gekocht ging ik terug zitten. De man die ons had binnen gelaten kwam naar ons toe. “Sorry meisjes, jullie zullen nog even moeten wachten. Jullie kunnen de jongens over een kwartiertje ontmoeten.” “Ok, bedankt” zei ik. “Ik hou het niet meer uit van de zenuwen!” riep Melanie uitgelaten. “Ik ook niet,” zei ik wat stiller. “Voel je je wel goed? Je ziet nog steeds wat bleek,” zei ze terwijl ze me bezorgd aankeek. “Ja ja, alles is goed,” zei ik en ik keek naar mijn blikje. Ik nam nog een paar slokjes cola. Na een tijdje kwam de man weer en gebaarde dat we mee mochten komen. We werden een kamer binnen gelaten en hij zei dat de jongens elk moment binnen konden komen. Ik hield het niet meer. Alles begon nog harder te draaien. Ik nam de tafel vast. Ik hoorde een deur opengaan. “Hallo, meisjes!” hoorde ik Harry nog zeggen voordat alles zwart werd.