|2|

‘dus je weet helemaal niets meer van jezelf?’ ik schud mijn hoofd en de priester knikt. Hij zucht even en kijkt om zich heen. ‘ik weet niet of we je kunnen helpen’ ik knik. Ik vraag me af of ik ooit heb kunnen praten. Ik hoor een zacht geluid naast me en kijk naar de vogel. Ik strijk erbij neer en glimlach ernaar. Ik kan me dan niets van mijn verleden herinneren, ik weet wel wat alles is. De priester kijkt even naar mij terwijl ik vrolijk naar het vogeltje aan het kijken ben. De bloemen die de hele tuin versieren deinen zachtjes mee op de wind terwijl ik op sta. De priester is weggelopen en ik vervolg in mijn eentje mijn weg. De wind is niet zo koud als ik eerder had gevoelt, het was warm hier. Het vogeltje dat ik net had bewondert fluit vrolijk. Ik zag er misschien rustig uit, maar ik voelde me onrustig. Er stond iets te gebeuren, of anders. Iets irriteerde me, die van binnen. Mijn hand gaat naar mijn lange haren en ik trek er een beetje aan. Mijn handen vervolgen hun weg naar boven en ik aai over mijn gezicht. Mijn gezicht, hoe zie ik er eigenlijk uit? Ik kijk even rond en zie dan een fontein. Dat was de fontein waar die jongen net zat. Ik loop er snel heen en kijk naar het water dat verstoord wordt. Zo kan ik mezelf nooit zien. Ik zoek om me heen naar iets dat op een vogelbadje lijkt. Iets verderop zie ik een schaal liggen. Ik vul hem en kijk er in. Voordat ik mezelf goed heb gezien hoor ik een harde schreeuw. Ik laat de schaal geschrokken vallen en ren op het geluid af.
‘hij wordt helemaal gek!’ ik kijk langs een van de priesters. Het enige dat ik achter hem kan zien is de grote deur. Ik loop op de deur af alsof ik gehypnotiseerd ben. ‘kleine, als ik jou was zou ik daar niet heen gaan’ ik wordt tegen gehouden door de priesters. Ik open mijn mond en sluit hem dan. De deur wordt open gesmeten en de jongen staat woest in de deuropening. Hij kijkt naar de priesters en loopt duivels lachend op ze af. Ik kantel mijn hoofd en voordat hij de priesters kan aanvallen leg ik mijn hand op zijn arm. Er schiet een koude rilling over mijn rug terwijl ik een flits van 2 lichamen. Ik laat zijn arm los en kijk hem aan. Hij kijkt verbaast in mijn grote ogen. ‘wat deed je?’ vraagt hij op een boze toon. Ik slik en open mijn mond. Het enige geluid dat uit mijn mond komt is mijn ademhaling. Hij knijpt zijn ogen samen en loopt dan door. Waarom zag ik die 2 lichamen, heeft dat iets met hem of mij te maken. ‘kleine, gaat het?’ een van de priesters tikt me aan en ik knik afwezig.