21. Ongeloof

Nathan, Cole en Morgan kijken mij verbaasd en vol medelijden aan.
“Dus je bent je moeder en je zus verloren en daarna ging je vader je slaan?” vraagt Morgan een beetje in shock.
“Als je het zo zegt klinkt het wel heel erg vreselijk.” zeg ik. “Maar daar komt het eigenlijk wel op neer.” vervolg ik.
Cole kijkt mij wantrouwend aan. Ik kijk hem aan.
“Wat is er?” vraag ik verbaasd door zijn wantrouwende blik.
“Ik geloof je niet.” zegt Cole. Morgan en Nathan kijken Cole verbaasd aan.
“Waarom zou ik zoiets verzinnen?” vraag ik waardoor hij even sprakeloos is.
“Dat weet ik niet. Maar het kan gewoon niet waar zijn. Ik heb je vader gezien en zo slecht ziet hij er niet uit.” zegt Cole.
“Wat wil je dat ik zeg Cole? Dat hij inderdaad diep vanbinnen goed is, maar dat hij mij alleen nodig had om zich af te reageren?” zeg ik.
Ik heb het helemaal gehad. De tranen staan al in mijn ogen. Het was de eerste keer dat ik het hele verhaal vertelde en nou geloofd zelfs iemand het niet.
Nathan en Morgan kijken Cole boos aan. Cole kijkt boos terug.
“O. Kiezen jullie nou ook al partij voor haar?” zegt hij boos tegen Nathan en Morgan.
Nathan en Morgan schrikken daarvan.
“Ze hoeven geen partij te kiezen.” zeg ik. “Jij zal mij alleen geloven als je bewijs hebt. En ik kan je het bewijs laten zien.” vervolg ik.
Nathan, Cole en Morgan kijken mij verbaasd aan.
Ik heb een shirt aan met lange mouwen, ik stroop mijn mouwen op. Er staan handafdrukken op mijn bovenarmen.
“Daar heeft mijn vader me vastgepakt toen hij het nodig vond om mij door elkaar te schudden.” zeg ik waarna ik met een hand naar een handafdruk wijs.
Nathan, Cole en Morgan kijken mij vol medelijden aan.
“Geloof je mij nu?” ik kijk Cole smekend aan. Hij kijkt eerst verbaasd terug maar knikt dan.
Opeens word er op de deur geklopt. Ik doe snel mijn mouwen naar beneden als Morgan direct geïrriteerd ja zegt.
Er staat een vrouw in de deuropening. “Als jullie willen, kunnen jullie wel allemaal blijven eten. Want het is al aardig laat.” zegt de vrouw.
Nathan kijkt verschrikt naar de klok die aan de muur hangt.
“Mag ik even je telefoon gebruiken.” vraagt hij dan aan Morgan.
“Wat is er dan?” vraagt Morgan verbaasd.
“Is het misschien goed als ik ook blijf slapen?” vraagt hij opeens.
Morgan kijkt vragend naar mij. Ik haal mijn schouders op.
“Is goed.” zegt Morgan nog steeds verbaasd.
“Mag ik dan ook blijven slapen?” vraagt Cole dan.
Weer kijkt Morgan mij vragend aan. Weer haal ik mijn schouders op.
“Is goed.” zegt Morgan nog steeds verbaasd.
“Dus dan blijven jullie ook allemaal eten. Gezellig!” zegt de vrouw in de deuropening vrolijk.
Als de vrouw de deur weer heeft dichtgedaan kijkt Morgan de jongens vragend aan.
“Wat?” vraagt Nathan als hij doorheeft dat Morgan hem vragend aankijkt.
“Waarom wil je opeens bij mij logeren?” vraagt Morgan waarna ze hem afwachtend aankijkt.
Nathan kijkt even verbaasd. “Nou mijn moeder wordt heel boos als ik zo laat thuis kom en nog moet eten. En als ik al wel had gegeten had ik alsnog op mijn kop gekregen omdat ik zo laat thuis ben. Maar als ik gewoon bij iemand blijf logeren is het niet erg dat ik het laat vertel.” zegt hij dan. Waarna hij de telefoon krijgt van Morgan en wegloopt om te gaan telefoneren.
Dan is Cole aan de beurt. Morgan kijkt hem vragend aan. Cole kijkt vragend terug.
“Waarom wil jij opeens bij mij logeren?” vraagt Morgan weer terwijl ze hem afwachtend aankijkt.
“Nou als Nathan blijft logeren heb ik niemand die mij thuis kan brengen. Mijn ouders vinden het niet leuk om een taxi te moeten betalen dus dacht ik dat het wel handig zou zijn om bij jou te logeren.” zegt Cole dan.
Morgan schiet in de lach en draait zich om naar mij. Ze loopt naar me toe.
“Volgens mij blijven ze alleen omdat jij ook blijft.” fluistert ze dan in mijn oor. Waardoor ook ik in de lach schiet.
Cole kijkt ons vragend aan. Morgan en ik zeggen daarop alleen niks.
Als Nathan terug komt neemt Cole de telefoon over en loopt weg.
Nathan kijkt ons verbaasd omdat we nog steeds aan het lachen zijn.
“Wat is er?” vraagt hij als we na een tijdje nog steeds niet zijn gestopt met lachen.
“Niks.” zeggen we in koor waardoor we weer in een deuk liggen.
Cole komt weer terug en kijkt ons ook verbaasd aan.
Dan wordt er op de deur geklopt. Het is weer de vrouw die net ook al in de deuropening stond.
“Het eten is klaar.” zegt ze.