Part 4

'Jake.' breng ik verbaasd uit. 'Hey.' hij komt naast me zitten. 'Moet je kijken.' hij wijst met zijn hoofd naar een huilend meisje met nummer 73 op haar sticker. 'Weer een slachtoffer. Ze geven je hoop en bij de auditie zeggen ze dat je er niets van kan.' Hij klinkt alsof het onzin is. En eigenlijk ben ik het wel met eens. Ik zie een beetje gay jongen de zaal inlopen. 'Ik geef hem dertig seconden.' zucht Jake. 'Tuurlijk krijgt hij wel langer. Ze zullen vast niet zo onbeleefd zijn, dat ze je afkappen in het begin van je auditie.' hoopvol kijk ik naar de gesloten deur, waar de jongen is verdwenen. 'Niet om je de hoop in te boren, maar ik heb er twee jaar over gedaan om binnen te komen.' ik zie de frustratie van zijn gezicht afkomen. 'Dit is ook mijn tweede keer.' vertelt Charissa me. 'Ze vonden me eerst te gevoelloos.' 'Wat deed je dan?' vraag ik nieuwssgierig. Ze pakt een koffer en doet die open. 'Ik speel viool. En ik doe aan ballet. Maar vioolspelen is mijn leven.' 'Dat is hier niet genoeg om het te zeggen.' onderbreekt Jake haar. Hij staat op. 'Je moet het hier niet zeggen, je moet het laten zien. Anders zeggen ze dat je op kunt zouten.' Ik zie dat het hard aankwam bij Charissa. Logisch. Hij zei het echt heel erg bot. Maarja, het is wel de waarheid. 'Negenentwintig. Dertig.' zegt Jake voor hij wegloopt. De jongen loopt boos de zaal uit. Hij smijt zijn balletschoenen van hem weg en loopt de kamer uit. Zo gaat het lang door. Ik denk dat er nog maar wen stuk of vijftien door zijn. En ze hoeven niet eens persé dertig mensen te hebben. Dat was toch het maximale. Kan hun het schelen dat ze er maar vijftien hebben. 'Nummer 24!' 'Wish me luck.' zegt Charissa en ze staat. Vol vertrouwen loopt ze naar de zaak. Laat haar doorgaan, please laat haar doorgaan! Ik begin te tellen. Eenentwintig, tweeentwintig, drieentwintig. Overal om me heen zitten huilende mensen die vol hoop naar binnen gingen en gebroken eruit kwamen. Drieenveertig, vierenveertig. Please, Charissa, je hebt al langer dan je vorige keer. Negenvijftig, zestig. Ik sta op en loop naar de deur. In de hoop iets te horen. Maar nee. Ik hoor alleen snikkende en jammerende mensen. Als ik het tellen opgeef gaat de deur open. Ik zie een traan over haar wang lopen en ze wankelt naar me toe. 'Demi...' fluistert ze. 'Ik-ik ben door...' Ik zie een kwetsbare glimlach op haar gezicht. We beginnen te gillen. 'Gefeliciteerd!' roep ik. Zo'n vijf minuten zitten we zo te dansen, maar dan maakt één zin van twee woorden me doodnerveus. 'Nummer 03!' ik haal diep adem. 'Succes.' zegt Charissa en ze geeft me een knuffel. 'Dankje.' ik draai me om en loop de deur door. Het is er donker en je kan bijna niets zien. Een spotlight gaat aan. Ik kijk om me heen. Het is een podium, en in het midden staat, tot mijn opluchting, een vleugel. 'Naam.' roept een bekende stem. Mevrouw Pruim eh, Prumm. Ik vang een vage blik op en zie haar zitten met nog twee oudere mannen. Ik zie een gemene glamlach op haar gezicht als ze me herkent. 'Demi McStars. Eens kijken of je net zo'n groot talent bent als je grote mond.' ze zet een brilletje op haar neus en pakt een pen. Ik loop naar de vleugel en raak de toetsen met mijn vingertoppen.