20. Het hele verhaal

Nathan, Cole en Morgan kijken mij afwachtend aan.
Ik weet dat ze zitten te wachten op het hele verhaal, maar ik heb geen idee hoe ik moet beginnen.
“Wil je het niet meer vertellen?” vraagt Morgan teleurgesteld.
“Nee. Ik wil het wel vertellen, maar ik weet niet hoe ik moet beginnen.” zeg ik.
Morgan kijkt mij begrijpend aan. Ook Nathan kijkt begrijpend alleen Cole kijkt ongeduldig.
Opeens herinner ik me dat ik een familie foto in mijn portemonnee heb zitten. Ik pak mijn portemonnee. Morgan en Nathan kijken nieuwsgierig, maar Cole kijkt nog steeds ongeduldig.
Ik pak de familie foto uit mijn portemonnee. Op de foto staan mijn vader, mijn moeder, Rowan en ik lachend op het strand.
Ik geef de foto aan Morgan en Nathan die samen op de bank zitten. Cole is ook nieuwsgierig en gaat ook op de bank zitten naast Nathan en kijkt naar de foto.
Morgan kijkt mij verbaasd aan. “Maar je woont toch alleen met je vader?” vraagt ze verbaasd.
Ik knik. Ik weet wat ze ziet een gelukkig gezin. Ook weet ik dat ze zien dat de foto niet erg oud is. Ik ben namelijk niet erg verschillend aan hoe ik op de foto stond.
“Ja ik woon met mijn vader.” zeg ik. Ook Cole en Nathan kijken mij nu verbaasd aan.
Ik ga ook op de bank zitten naast Morgan.
“Dat was mijn moeder.” zeg ik waarna ik naar mijn moeder op de foto wijs. “Ze is ongeveer twee jaar geleden plotseling overleden. Er was geen ziekte vooraf.” zeg ik, Morgan kijkt mij verbaasd aan.
“Dat was mijn zus.” zeg ik waarna ik naar mijn zus op de foto wijs. “Ze in ongeveer een anderhalf jaar geleden overleden. Ze overleed aan een overdosis.” zeg ik, nu kijken Nathan, Cole en Morgan mij alle drie verbaasd aan.
“Toen mijn moeder overleden was knapte er iets in mijn vader. Rowan, mijn zus, en ik hadden altijd zo'n beetje alles kunnen doen wat we wouden. Maar mijn vader ging regels opstellen, alleen maar om te zorgen dat hij betrokken bij ons leven bleef. Rowan keerde zich tegen hem. Ze vond dat mijn vader geen recht had om regels op te stellen, alleen maar omdat hij dacht dat wij zo weg zouden gaan. Ze ging dingen doen die ze niet moest doen. Ze was steeds vaker weg van huis en als ze er was, was ze er eigenlijk niet, want dan had ze of teveel gedronken of had ze drugs gebruikt dus dan was ze zichzelf niet. Mijn vader ging door met regels opstellen en strafte haar als ze regels verbrak door haar huisarrest te geven. Maar Rowan liet zich niet tegen houden, ze ging weg als ze huisarrest had en op een dag kwam ze helemaal niet thuis. Ik was ontzettend ongerust, ik wist dat ze elke dag thuis wou komen om zich toch aan een regel te houden, de regel die mam op had gesteld. Maar ze kwam niet. Mijn vader zei dat ik me geen zorgen moest maken, dat ze wel vaker dagen niet thuis kwam. Maar ik wist dat Rowan elke dag minstens één keer thuis kwam, dat wist hij niet. Uiteindelijk belde hij de politie omdat ik enorm was gaan zeuren. De politie kwam direct en vroeg om foto's. Mijn vader wou er geen tijd aan besteden, wou niet weten dat hij misschien ook al een dochter zou verliezen of had verloren. Ik gaf de politie een foto van Rowan en ze keken me angstig en vol medelijden aan. Ik vroeg wat er aan de hand was, maar ze wilden het niet zeggen. Ze vroegen mijn vader en mij om mee te gaan naar het bureau. Op het politie bureau kregen we te horen dat Rowan dood was gevonden, dat ze was overleden aan een overdosis.” mijn stem is trillerig en ik probeer me weer te kalmeren. Ik neem een hap lucht en vervolg mijn verhaal.
“Mijn vader toonde geen enkele emotie. Niet toen we het hoorde en niet op de begrafenis. Hij wou verhuizen, hij wou niet meer elke dag herinnerd worden aan mama en Rowan. Dus we verhuisde hier naartoe. Ik had een hoop dat hij geen regels meer op zou stellen. Maar hij stelde regels op en werd nog strenger. Als ik een regel overtrad kreeg ik geen huisarrest meer. Ik kreeg klappen. Als ik huilde terwijl hij mij straf gaf kreeg ik nog meer klappen. Ik moest namelijk sterk zijn, ik mocht geen zwakte tonen. Vanmorgen heb ik een auto gekregen omdat mijn vader me gister heel erg had geslagen terwijl ik al, laten we zeggen gewond was. Maar vanmiddag ging ik nog even met Rianne en Su naar het café vlakbij school, daarna ging ik naar huis. Thuis stond mijn vader te wachten hij keek heel boos en was ook heel boos. Ik kreeg klappen omdat ik niet direct vanuit school naar huis was gegaan. Toen moest ik weer huilen en daarna heeft hij mij gezegd dat ik het huis uit moest. Dat hij mij nooit meer wil zien. Toen ben ik dus gaan lopen omdat hij mij achterna schreeuwde dat ik niet moest wagen om de auto of fiets mee te
nemen en toen kwam ik jullie tegen.” zeg ik waarna ik een zucht slaak. Ik ben blij dat ik alles heb verteld.
Hoe zouden ze reageren?