Me and my sister

Mijn zusje ligt huilend in mijn armen, ik laat een traan over mijn wang heen lopen terwijl ik naar de grond kijk waar mijn moeder net in is verdwenen. ‘¿Qué hacemos ahora, mama se ha ido y sólo existen para!?’ *wat doen we nu, mama is er niet meer we staan er alleen voor!?* zegt mijn zusje, ze praatte al uren niet en nu zei ze eindelijk wat. ‘No sé, realmente no sé’ zei ik terug *ik weet het niet, ik weet het echt niet*.
Wat zal ik doen, wat moet ik doen allemaal vragen die nooit beantwoord zullen worden als ik hier blijf staan! Ik laat Euralie los en ik wenk haar, ze loopt naar me toe. Ze weet duidelijk al dat ze niet hoeft te vragen waar we heen gaan, want waar kan ik heen. We hebben niet echt familie meer, mijn zusje loopt wat sneller. Dan gaat ze zitten, haar knie bloed door het doek heen.
De grond trilt nog zachtjes na, Euralie schrikt duidelijk, ze heeft vast een trauma opgelopen. Begrijpelijk, ze heeft haar moeder voor haar ogen zien sterven. Ik geef mijn zusje een knuffel en fluister in haar oor wat lieve woordjes. Ze kalmeert, ik pak haar hand en samen lopen we weg. Waar we heen gaan? Dat denk ik al te weten want Rio de Janeiro lijkt voor mij de beste plek om heen te gaan.
Er zijn erg veel mensen daar die vast een beetje op ons letten. Rio de Janeiro, ik kan me nog herinneren dat ik mijn moeder altijd 100x keer vroeg of we een keer daar heen mochten. Maar nu is ze dood, ik denk dat we er heen moeten en een gelukkig leven moeten leiden...

Dat wilde ze voor ons