Part 1

*Gaap* Ik zucht en sta sloom op. Ik ben al de laatste in het vliegtuig. De stewardessen vroegen me al 'vriendelijk' of ik misschien wilde opzouten. Ik sjok door de lange buis naar het vliegveld. Ik zie alle koffers op een lopende band en die van mij herken ik gelijk. Hij is dan ook niet te missen, hij is vel met allerlei teksten erop gekladderd. Thanks to my friends. Ik sjok ernaartoe en sleep de koffer van de band.
'Harry! Waarom precies deze school?' 'Waarom is de band tijdelijk gestopt? Komt het door je blunder?' Ik draai me om en wordt zowat aangevallen door het aantal camera's. Gelukkig niet voor mij. Ik ga op mijn tenen staan on te kijken of ik iemand bekend zie. Oh, wacht eens. Harry Styles. Ha! Dat is wel de laatste die ik hier had verwacht te ontmoeten. Eigenlijk had ik het helemaal niet verwacht hem uberhaupt te ontmoeten. (-.-')
Maargoed. Hij is daar, ergens tussen die vele mensen. En camera's. Ik zucht en loop rustig weg van de drukte. Besides, mijn spullen heb ik toch al. Maar dan schiet me iets te binnen. Mijn handtas! Het ligt nog in het vliegtuig!
'Geen commentaar! Alstublieft, ik moet er langs.' hoor ik iemand, waarschijnlijk Harry Styles, achter me zeggen. Ik draai me om om het zeker te zijn en ik kijk in twee prachtig groene ogen.
'Je staat te dichtbij, onbekend persoon!' roep ik sarcastisch. Snel duw ik degene een beetje verder weg en doe ik zelf nog een stapje verder naar achter. Woops, onbekend persoon aka Harry Styles. Hé, ik had gelijk! Die stem was wel Harry Styles! Dan valt mijn oog op iets in zijn hand. Mijn tas. Wacht eens, MIJN TAS! Hij houdt de tas voor mijn neus.
'Die is van jou toch, Demi?' vraagt hij. Ik knik vaagjes en neem de tas aan. Maar hoe weet hij...
'Je hebt in mijn tas gezeten!' roep ik hard. Ik ben erg op mijn privacy gesteld. Dus als je ongevraagd iets doet, zoals in mijn tas snuffelen, ben je nog lang niet jarig. Nouja, dat is eigenlijk ook weer niet waar. Ik ben ook nog eens een gigantisch watje. Ik klap altijd dicht als ik boos ben. Mijn moeder denkt ook wel eens dat ik gestresst ben. Maar waadoor? Geen idee, ik heb goede cijfers, leuke vrienden, vervelende vijanden en een ex. Mijn familie mag er ook wel wezen. Niet te veel, dan worden ze vervelend.
'Ik pas er niet eens in.' zegt Harry plagerig. Oke, die had ik niet verwacht. Wat wil hij nou dat ik zeg.
'Nou, hoe weet je dan mijn naam?' vraag ik sceptisch. Hij begint te lachen en wijst naar mijn baseballvest. Ohja, daar staat mijn naam op. Soms ben ik echt blond van binnen!
'Right, eh. Dankje, denk ik.' zeg ik met fijn geknepen ogen. Wie weet wat hij allemaal doet. Snel draai ik me om en wil ik weglopen. Maar iets houdt me tegen. Als ik me omdraai zie ik de groep camera's, waar Harry dus tussenin staat/pogong doet tot lopen, loopt weg. Ik zucht. Ik had gehoopt op een handtekening voor mijn zusje. Maargoed, dan niet. Misschien zie ik ooit nog iemand anders, ik ben namelijk wel in NewYork, people! Ik pak mij koffer en loop naar de uitgang. Allemaal mensjes worden opgewacht, hun reis is namelijk voorbij. Maar die van mij begint pas. Yeah!