Chapter 2: Just Remember who I am when the morning comes

Sherlocks rommel lag er nu al vier maanden, onaangeraakt. Ik kon het niet over mijn hart krijgen de chaos van folders, mappen, papier en kranten waarmee hij zijn zaken oploste op te ruimen.
Ik had me er altijd over over verbaast hoe hij de dingen die hij nodig had erin terug vond.
Enkele avonden geleden, toen ik voor het eerst overwoog het op te ruimen, droomde ik dat hij terugkwam. Hij was kwaad dat ik zijn spullen had verlegd en ook bedroefd dat ik geloofde dat hij dood was terwijl - als ik had nagedacht - zou weten dat hij nog leefde. Dat ik blind was voor de details.
Ik kreeg mezelf tot aan zijn bureau, maar de vloed van herinneringen was zo overweldigend en uitputtend dat ik me vermoeid in de bureaustoel liet neervallen.
Het was vreemd dat ik zo snel kon herstellen van Afghanistan, waar tientallen mensen in mijn armen gestorven zijn, mijn kleding besmeurd was onder het bloed. Terwijl ik na vier maanden nog steeds in diepe rouw was om mijn vriend.
Alhoewel ik vorige maand de eerste stap nam in het proces om mijn leven terug op te pakken. Ik werkte fulltime in het ziekenhuis waar Sherlock van was afgesprongen.
Het waren vermoeiende uren en zeer druk. Maar het voelde goed om nuttig te zijn.

Terwijl ik zijn bureau bekeek merkte ik tussen de hopen rommelig gestapeld papier een helderwit briefje op dat heel netjes op het laagste stapeltje lag in plaats van schuin. Het leek alsof het daar expres was gelegd.
Ik stond op en nam het papiertje van de stapel. Het was onbeschreven en amper tien op zes centimeter. Een mirakel dat ik het had opgemerkt. Terwijl ik het geen en weer draaide om te zoeken naar eventuele verborgen opschriften.
Met de juiste belichting werden zoals ik vermoedde lichtere plekken zichtbaar. Citroen! Sherlock had iets met citroen op dit papier geschreven, een oude maar nog steeds effectieve techniek om iets belangrijks te schrijven en te verbergen.
Dit moest Sherlock waarschijnlijk vlak voor zijn dood geschreven hebben! Dat moest de reden zijn waarom het bovenop de stapel lag.
Ik maakte het papiertje leesbaar en was geschokt door de verborgen inhoud:

"Beste J. H. Watson,
bedankt om er altijd voor me te zijn geweest.
Hopelijk heb je wat van mij geleerd en ben je
niet langer blind voor kleine aanwijzingen."

Ik was met verstomming geslagen. Sherlock bedankte mij? Waarom zou hij dat doen? En wat het nog vreemder maakte: waarom had hij dit opgeschreven zoals hij een geheime boodschap noteerde?
Even hoopte ik dat Sherlock niet dood was. Dat hij zijn val op één of andere manier had overleefd maar moest onderduiken om een reden die mij niet bekend was.
Daarom zou hij me niet persoonlijk kunnen benaderen, want de politie zou me misschien in de gaten houden en dit was de enige manier om me te contacteren op een anonieme manier. De enige manier die de politie niet zou kunnen terugvinden, zelfs niet bij een huiszoeking.
Ik realiseerde me dat dit waar was.
De politie had inderdaad een huiszoeking gedaan enkele dagen na zijn dood om dingen te vinden die wezen op fraude.
Er was vanzelfsprekend niets gevonden en zelfs als er iets te vinden zou zijn dan zouden ze niets hebben gevonden tussen de overdaad aan papier.
Ze hadden spierwit gekleurd bij het zien van de enorme hoeveelheid informatie die omheen zijn bureau en in zijn slaapkamer te vinden was. Ze hadden de zoektocht naar bewijs redelijk snel opgegeven. Niemand zou iets in die rommel vinden behalve de maker ervan: Sherlock.

Maar wie hield ik voor de gek? Sherlock kon onmogelijk nog leven, ik heb hem zien vallen, ik heb gezien hoe hij op de brancard werd gelegd, alhoewel ik zijn gezicht niet goed kon zien en ik heb zijn doodskist onder de grond zien gaan.
De slimme man die ik kende was er niet meer en ik mistte hem meer dan wat dan ook. Zijn heengaan had me meer gedaan dan ik had verwacht.