OO7.

Pov Elvira

Als ik de auto uitstap die ik een supergroot gebouw. Het is heel oud en erg mooi. Er hangen overal lampjes en voor de deur staat een man in een pak viool te spelen. Het ziet er erg chique uit, het zal ook wel duur zijn. We lopen hand in hand naar binnen en krijgen een tafeltje toegewezen. Gelukkig zijn er niet zoveel mensen en hebben we dus eindelijk een beetje privacy. We krijgen een menukaart in ons handen geduwd en we bestellen alvast wat te drinken. “It’s beautiful here, Niall” zeg ik. Ik merk dat Niall nog een beetje onwennig om zich heen kijkt. “Something wrong?” vraag ik voorzichtig. Niall schudt zachtjes zijn hoofd. “It’s kist, I’m not very used to this kind of restaurants. But I like it and I’m here with you, that’s the most important thing”. Ik glimlach naar hem. Als ik dan eindelijk een blik werp op de menukaart schrik ik toch wel een beetje. Het eten is allemaal best prijzig. Ik vind het wel schattig dat Niall zo ongelofelijk zijn best doet. Als we allebei ons eten besteld hebben praten we over van alles. Over de band, over Nederland, over Anne, over onze ouders. We raken maar niet uitgepraat. Als we ons hoofdgerecht op hebben, staat Niall op. “Excuse me for a second, please” zegt hij, en loopt weg. Twee minuten later komt hij terug met een gitaar. Hij begint “One Thing” voor mij te zingen en speelt daarbij op zijn gitaar. Iedereen in het restaurant – niet dat er veel mensen zijn – kijkt naar Niall. Als hij klaar is met zingen gaat hij op één knie zitten. Nee toch, hij gaat me toch niet ten huwelijk vragen? Ik ben pas 16, dat is nog veel te jong! Ik voel m’n gezicht al vertrekken. Niall moet lachen. “I know what you’re thinking, but that’s not the question I’m going to ask you” grinnikt hij. Opgelucht haal ik adem. Hij pakt mijn hand vast en begint tegen me te praten. “Dear Elvira, I remember when we first met. It’s exactly 391 days ago. I saw you at the train station and I knew that you were the one I needed. I was too shy to ask you something, so Harry, went to you as his charming self. When I think about that now, it’s quite stupid that I didn’t ask you anything myself. Then” gaat hij verder. “You smiled at me because Harry made some of his stupid jokes, or he was just embarrassing me, that’s also possible. I took you to Starbucks and we found out we had a lot in common. I felt butterflies in my stomach. And two weeks later, we were a couple. Now, 391 days later, I still have those butterflies in my stomach, and they only get worse. I just want you to know, that you are beautiful and that you mean the world to me. I just want you to stay with me for a really long time. And when we are old, when we are married and we have children and maybe grandchildren, we’re sitting in the yard holding hands, watching the sky, and thinking about moments like this. Because I know, that I want to grow old like that, and with you”. Dan geeft hij me een roos. Ik voel de tranen over mijn wangen lopen. Hij veegt ze zachtjes weg en kust me op mijn wang. Dan pakt hij een doosje uit zijn binnenzak en maakt het open. Het is een kettinkje in de vorm van een hartje met daarin gegraveerd: ‘N&E Forever’. Nu beginnen de tranen nog harder te stromen. “Thank you, Niall. And yes, I really want to grow old with you. There’s nothing I want more”. We lachen naar elkaar. Dan staat hij op en buigt. “Can I have this dance?”. Ik pak zijn hand en we beginnen te dansen. “Niall, I can’t dance..” begin ik. “Follow my feet, everything will be alright” zegt hij. Ik leg mijn hoofd op zijn borst en samen dansen we zo nog een tijdje. Dan pakt hij allebei mijn handen vast en drukt er een kusje op. “We are forever, Elvira”.

Pov Anne

Dit begint best awkward te worden. Ik zit hier met Simon Cowell en mijn moeder aan de keukentafel koffie te drinken. Ze hebben gepraat over het aanbod wat Simon mij had gedaan. M’n moeder haalt diep adem en zegt: “Wil je dit echt, Anne? Ik kan niet met je mee, hè, ik moet gewoon werken.”. “Mam, ik kan dit, en ik wil het echt heel graag, vertrouw me nou maar”. “Well, okay then, if this is what you want, it’s okay”. Ik begin van blijdschap door het huis te rennen en te dansen. Dan hoor ik iemand achter me aan rennen. Simon is ook aan het rennen en dansen. Hij is echt prettig gestoord, net een klein kind, Simon is geweldig. Samen staan we nog zo ’n vijf minuten te dansen en te springen. Tot Simon opeens zegt; “Well? What are you waiting for? Go pack your bags!! HURRY HURRY”. I'll pick you up tomorrow morning at 8 ‘o clock. See you there, sleepwell, if you CAN sleep with all these adrenaline in your body” en hij knipoogt. Ik storm de trap op maar blijf op het midden van de trap staan. Dan ren ik weer terug en spring in de armen van m’n moeder. “Ik hou van je, mam!”. Ik dender de trap weer op. Ik ga naar Engeland, and there is nobody who can stop me!!