Chapter 1.3: Time of our lives

Er was niemand bij wie ik mijn hart kon luchten. Niemand zou me begrijpen en eigenlijk wilde ik er ook niet over spreken.
Het was alsof ik weer terugkwam uit Afghanistan. Indertijd was ik er zo van aangedaan dat ik dichtklapte en zowel fysiek als mentaal leed. Maar toen was de geniale, slimme Sherlock Holmes in mijn leven gestapt.
Leven met zijn chaotische persoon was aangenaam geweest. Hij had me gezelschap verschaft, had me me goed doen voelen wanneer niemand anders dat kon.
Ik had nooit gedacht dat ik zijn aanwezigheid zou kunnen dulden, laat staan ervan genieten en ik wist dat hetzelfde gold voor de sociopaat die ik mijn beste vriend noemde.
Ik kon er met niemand over spreken zonder krankzinnig verklaard te worden. Ik had het ooit geprobeerd bij de psychiater, probeerde hem te vertellen over Sherlock. Maar bij de aanblik van diens verontruste gezicht was ik opgestaan en had de kamer verlaten.
iedereen geloofde de kranten, geloofde dat hij een doortrapte massamoordenaar was. Iedereen behalve ik. Ik geloofde in Sherlock Holmes.
Mijn verlies zou ik in mijn eentje moeten verwerken, maar om eerlijk te zijn wilde ik het niet verwerken. Ik wilde er niet in berusten, ik wilde niet verder gaan.
Ik wilde mijn vriend terug. Ik was als een mp3 zonder batterijen. Het deed er niet toe hoeveel vrolijke deuntjes erop stonden, zonder batterijen speelden ze niet en was er niets dan een kille stilte. Sherlock was mijn batterij en ik werkte niet op zonne-energie.