H7

Toen ik wakker werd was Eline al op. ‘Klaar voor je eerste training?’ vroeg ze gelijk toen ze zag dat mijn ogen open waren. ‘Absoluut’ zei ik. ‘Eerst moeten we eten kopen en daarna kleren kopen’ zei Eline. Ze stuurde de iglo open en liep naar buiten. Snel gooide ik wat water in mijn gezicht en trok wat kleren aan.

Toen we buiten kwamen waren al veel mensen op. Hier en daar hoorde je Goedemorgen of heey hoe is het. Ik begroette de mensen die mij ook begroette en liep snel achter Eline aan. Toen we voor de deur stonden van de grote winkel gingen de deuren gelijk open. Het was echt enorm toen we binnen stapten. Overal liepen vrolijk water meesters rond en gingen deuren van winkels open. ‘Daar kunnen we kleding kopen’ zei Eline en ze wees naar een winkel waar allerlei kleding hing. We stapten binnen en zochten echte waterrijk kleding uit. Mijn oog viel op een lange blauwe dikke broek met aan de uiteinde waar mijn voeten zaten wollen randen. Daarbij hoorde een langere blauwe jas met ook aan de zijkanten wollen randen. Ook kocht ik een paar dikke donkerblauwe handschoenen met bond eraan. Toen we hadden afgerekend, stapten we het kleedkamer hokje weer in en kleedde ons om. Mijn nieuwe kleding zat super lekker en gaf een warm gevoel. Toen ik uit het kleedkamer hokje stapte, stond Eline al te wachten op me. Ze had een lange blauwe broek aan met daarover heen een jas wat aan de onderkant een rokje was. Ze had blauwe handschoenen en beenwarmers aan. ‘En hoe zie ik eruit?’ vroeg ik lachend. ‘Geweldig’ zei Eline en we liepen de winkel uit.

We stopten onderweg nog even om wat vis te kopen en om dat vervolgens rustig op te eten. ‘Nu gaan we een plek zoeken om water te sturen’ zei Eline. Ik liep achter haar aan richting het meer. Toen Eline stopte, stopte ik ook met lopen. ‘Dit is de perfecte plek om te oefenen’ zei Eline. ‘Wat mij als eerste geleerd werd, was om contact te maken met het water. Je moet het kunnen voelen stromen. Je moet je handen boven het water houden en contact proberen te maken met het water’. Ik deed wat Eline zei en hield mijn handen boven het water. Ik sloot mijn ogen en probeerde contact te maken met het water. Toen ineens voelde ik mijn handen tintelen. Ik deed mijn ogen open en zag dat het water langzaam begon te bewegen. Met grote ogen en vol ongeloof keek ik toe hoe het water zich langzaam tot een klein golfje vormde. ‘Goed zo!’ riep Eline uit. ‘Je doet het sneller dan dat ik deed’. Ik concentreerde me weer en liet het water weer ik beweging komen. Ik stilde mijn handen op en probeerde een bal water te maken. Ik keek Eline lachend aan en vuurde de bal op haar af. Ze blokkeerde hem meteen en stuurde hem terug. Ik keek naar het water dat op me af kwam en hield mijn handen voor me en maakte contact met het water en dacht aan bevriezing. Langzaam stopte het water en begon te bevriezen. Toen het water helemaal bevroren was, viel het op de grond en viel het in duizend stukjes.

Na een half uur ging het stukken beter. Ik kon nu waterstralen afvuren en golven en ballen vormen. Ik kon ook water laten bevriezen of tegen houden. Toen ineens kwam er vanuit het niets overal mist. De mensen in de stad keken allemaal naar de richting waar het mist vandaan kwam. Toen ineens liepen er 3 mensen door de mist heen. Ze hadden grijze kleding aan en onder hun ogen stonden twee grijzen strepen. ‘Wat zijn dat?’ vroeg Eline aan mij. ‘Geen idee’ zei ik. ‘Geestendrijvers’ zei een vrouw die achter ons stond. ‘Inwoners van het geestenrijk’. ‘Wat moeten die hier?’ vroeg Eline aan de vrouw. ‘Aangezien de geestendrijvers over Omanus heersen, komen ze een keer in de zoveel tijd kijken of alles goed gaat hier’ zei de vrouw. ‘Het lijkt net alsof iedereen er bang van is’ zei ik tegen de vrouw. ‘Dat komt omdat ze je geest kunnen sturen. Ze kunnen je dingen laten doen die je zelf niet wilt. Er zijn er nog maar een paar van. Het geestenrijk is de laatste tijden flink achteruit gegaan. Geen idee hoe dat komt’ zei de vrouw meer in zichzelf dan tegen ons en draaide zich om en liep weg. ‘Zullen we ze gewoon is gaan volgen?’ vroeg Eline aan mij. ‘Je hoorde toch hoe sterk ze zijn?’ vroeg ik. ‘Geen zin in een avontuurtje hoor ik dus’ zei Eline plagerig. ‘Oké, jij je zin’ zei ik en we slopen achter de geestendrijvers aan.

We zagen hoe de geestendrijvers richting het hoofdgebouw liepen van de stad. Toen ze bij het gebouw aankwamen, liepen ze naar binnen. We liepen rondom het gebouw en gingen onder een open raampje zitten. ‘Zijn er hier nog de laatste tijd zieken?’ vroeg een van de mannen. ‘Nee gelukkig niet’ hoorde ik een andere man zeggen. ‘Gelukkig blijft het tot nu toe alleen nog maar in het geestenrijk’ zei de man. ‘Dat is niet waar’ zei een van de andere mannen. ‘In het vuurrijk zijn is er een aangetroffen’. ‘We moeten het goed in de gaten houden en zo stil mogelijk houden. Alleen de mensen die er echt toe doen mogen het weten’. ‘Maken de zusters zich geen zorgen?’ vroeg de man weer. ‘Ze houden het virus al 100 jaar geheim voor de inwoners van Omanus, dus volgens mij hebben ze het redelijk in de hand’. Eline keek mij met grote ogen aan en gebaarde dat we weg moesten wezen. Snel rende ik achter haar aan.

‘Oké, dit is foute boel. Schijnbaar is er dus een virus op Omanus’ zei Eline rennend. ‘Waar wil je naartoe rennen?’ vroeg ik. ‘Weg van dat gebouw, we doen weer net alsof we aan het oefenen zijn’ zei Eline. Ze stuurde een straal omhoog en vuurde hem op me af. ‘Zou Gwendolin dit weten?’ vroeg ik. ‘Waarschijnlijk niet’ zei Eline. ‘Hoelang is het vanaf hier naar de hoofdstad reizen?’ vroeg ik. ‘Ongeveer een weekje’ zei Eline. ‘Dan weet ik onze volgende bestemming’ zei ik.