Chapter four. Fighting, dancing and red-haired twins. 4.3

Voordat ik ook maar de kans had om iemand uit te zoeken, stond er al iemand voor me.
‘Zou u mij willen verblijden met een dans?’ hoorde ik een vrolijke stem, die ik lang niet had gehoord.
Ik keek even op en zag Oliver Woods voor me staan, met een charmante glimlach en een uitgestoken hand.
‘Maar natuurlijk, ik voel me vereerd,’ zei ik formeel terug.
Glimlachend begeleidde hij me naar de dansvloer, waar onderhand al een paar koppeltjes waren ontstaan, die zweefden over de dansvloer. Oliver was een goede danser, dat kon ik niet ontkennen. Hij leidde me, met precies genoeg kracht –waardoor hij me wel de goede kant op leidde, maar me niet omduwde, of me gewoon meetrok- wat hem een plezierig persoon om mee te dansen maakte.
‘Jij hebt dit vaker gedaan,’ grijnsde Oliver.
‘Moest van mijn ouders,’ glimlachte ik, ‘Hoe kom jij zo goed?’
‘Zelfde. Ik had een nogal eenzame tante die nooit iemand had om mee te dansen op familiefeesten, dus besloten ze dat ik het slachtoffer maar moest worden, dus leerden ze me dansen. Slechtste idee ooit, ze ademde nogal in je gezicht. En ik vertel je; die vrouw eet veel knoflook,’ grijnsde hij.
Ik lachte even bij het zien van zijn uiterst serieuze blik. Hij keek me zogenaamd boos aan, bij het horen van mijn gelach, maar het was duidelijk dat hij het zelf ook zeer amusant vond, aan de pretlichtjes in zijn ogen te zien.
‘Erg goed, dames en heren. Erg goed. Dit was een goede eerste les. Ik zie jullie volgende les weer terug,’ riep McGonagall ineens door de zaal.
Ze stond zo onderhand te dansen met Filch, wat Ron een vrij man maakte. Hij stond nu verlegen tegenover Hermione, met wel een meter afstand tussen ze in. Ook had Hermione een nogal pijnlijke uitdrukking op haar gezicht, wat ook niet veel goeds voor Ron zijn danstalenten kon betekenen.
‘Je was een goede danspartner,’ glimlachte Oliver.
‘Dank je. Jij ook,’ glimlachte ik terug.
‘Ik zie je wel weer eens, hoop ik?’
‘Natuurlijk, we zitten in dezelfde afdeling, weet je nog?’
Hij glimlachte even en zwaaide me toen gedag, waarna hij de grote zaal uit liep. Ik keek even verstrooid om me heen en bedacht me dat ik misschien maar beter naar de leerlingenkamer kon gaan, om misschien nog wat huiswerk te maken.

Lui zat ik opgekruld op de bank voor de openhaard. Ik had geen zin meer om huiswerk te gaan maken, dus was ik maar een boek gaan lezen in de leerlingenkamer, aangezien er niemand aanwezig was verder en ik me nogal verveelde. Waar iedereen ineens heen was, wist ik ook niet, maar ze zouden vast snel weer terugkomen. Ineens zag ik een oranje pluk haar door het portret gat heenkomen. Fred, met daarachter natuurlijk George, liep met een vrolijke grijns op zijn gezicht mijn kant op. Wanneer hij bij de stoel was aangekomen, stond hij even stil en keek me twijfelend aan.
‘Eve, kan ik even met je praten?’ vroeg hij.
‘Natuurlijk, wat is er?’ vroeg ik bezorgd.
‘Eh,’ was het enige wat er uit zijn keel kwam.
Ik keek hem even nieuwsgierig aan, wanneer het portret gat weer opensloeg en een verwilderde Harry de leerlingenkamer in rende. Hij rende naar me toe en gooide Fred zo ongeveer aan de kant, wat hem wat zacht gemompel –en gevloek- opleverde. Harry keek me bestuderend aan, wat wel heel lang begon te duren. Na een paar minuten gestaar haalde ik hem uit zijn gedachten door met mijn vingers te knippen voor zijn hoofd. Meteen kreeg hij een kleurtje op zijn wangen.
‘Hey Eve. Je vader was vast een terrorist, want zijn dochter heeft de sterren in haar ogen en, ehh.. bommen enzo,’ stotterde Harry.
Gebruikte hij daar nou een paar –verschrikkelijk slechte ook nog- openingszinnen door elkaar heen? Ja, dat deed hij. Wat waren bommen eigenlijk? Het zou wel iets uit de muggle wereld zijn. Ik probeerde mijn lachen in te houden, wat al een hele prestatie van me was en probeerde Harry zo serieus mogelijk aan te kijken.
‘Dat was een hele.. originele opmerking. Eh, bedankt,’ glimlachte ik.
Fred lag ondertussen al helemaal kreupel op de grond, terwijl de tranen over zijn wangen heen liepen van het lachen.
‘Opstaan Fred, zo loopt je make-up uit,’ grinnikte ik.
Ondertussen was Harry nog roder aangelopen en keek hij me even verontschuldigend aan, waarna hij snel wegliep. Arme jongen.

Na een uur zat ik nog steeds op de veel te comfortabele bank, met deze keer de tweeling naast me.
‘Ik verveel me,’ zuchtte ik.
‘Oh my god,’ riep Fred ineens, ‘Roep mevrouw Pomfrey!’
‘Waarom?’ riep ik verschrikt.
‘Gaat het wel?’ vroeg hij, terwijl hij me op de bank duwde, ‘George, geef haar water!’
‘Wat is er aan de hand?’ zei ik zenuwachtig.
‘Roep mevrouw Pomfrey,’ riep Fred weer.
Toen ging alles heel snel; binnen een paar secondes stond iedereen om de bank heen en keek me verschrikt aan. Mevrouw Pomfrey kwam ook aangesneld en keek me bezorgd aan.
‘Wat is er?’
‘Niets,’ riep ik gefrustreerd, ‘Ik ben in orde!’
‘Ze heeft botten gebroken, of een inwendige bloeding,’ riep Fred.
‘Wat?’ zei ik verbaasd.
‘Ja, je bent gevallen,’ riep hij nu weer.
‘Nee, dat ben ik niet.’
‘Jawel. Vanuit de hemel,’ grinnikte hij.
Meteen begon ik heel hard te lachen om de slechte grap die hij zojuist gemaakt had. De groep leerlingen droop teleurgesteld af, omdat er geen sensatie was, en ook mevrouw Pomfrey liep gefrustreerd weg, omdat ze nutteloos uit de ziekenzaal gehaald was.
‘Oké, Fred. Jij wint. Jij hebt de slechtste openingszin,’ grinnikte ik.
‘Ik ben altijd de nummer één, als je dat maar weet,’ riep hij.
Wat een idioot.