Vrede

‘Ik ben er weer,’ kondigde John aan, terwijl hij met zijn voet de deur open duwde. In beide handen had hij een grote zak met boodschappen. ‘Ze hadden het merk wc-reiniger waar je om vroeg niet meer, dus was het dan ook was dat je ermee wilde doen, het zal nog even moeten wachten.’ En John was zich er vrij zeker van dat Sherlock het niet had willen gebruiken voor de doeleinden waar het voor was geproduceerd, dus hij was er in stilte dankbaar voor. Er was deze week nog niets ontploft of aangevreten door verdachte goedjes, en dat wilde hij graag zo houden.
Hij stond al in de keuken en liet de twee zakken voorzichtig neer op een stoel - het tafelblad was al met minstens twee verdiepingen rommel volgestapeld - toen hij besefte dat hij nog geen antwoord had gekregen van zijn flatgenoot. Hij liep terug naar de woonkamer en zag dat Sherlocks jas en sjaal aan de kapstok hingen. De man werd weliswaar vaak beschreven als gestoord, maar hij was niet het soort gek dat rond deze tijd van het jaar zonder passende kledij het huis zou verlaten.
‘Sherlock?’ John stond op het punt om de trap naar zijn eigen kamer op te klimmen om te kijken of alles daar nog wel heel was, gewoon uit voorzorg, maar net op dat moment ving hij een beweging op uit zijn ooghoek. Hij was ervan overtuigd geweest dat de kamer leeg was, dus bereidde hij zich al half voor op een gevecht terwijl hij zich omdraaide. Hij zag echter geen woeste indringer, maar Sherlock, die op de bank lag die met de rug naar het grootste deel van de kamer toe stond, waardoor hij al die tijd verborgen was gebleven. De opmerking over dat Sherlock hem best even antwoord had kunnen geven (een enkel woordje zou zijn geweldige concentratie toch niet verstoren?) slikte John weer in toen hij besefte dat Sherlock lag te slapen.
John knipperde, maar het beeld verdween of vervaagde niet. Sherlock sliep.
Tegen zijn wil gefascineerd liep John naar de bank toe. Hij woonde al bijna twee maanden samen met deze man, maar hij had hem nog nooit zien slapen. Het was al zo erg geworden dat John zich had afgevraagd of hij daar überhaupt wel aan deed, of dat het gewoon een van die dingen was waar de grote Sherlock Holmes te geniaal voor was. En nu, nu lag het bewijs voor hem.
Op de eerste blik leek het alsof Sherlock zelfs slapen nog beter kon doen dan gewone mensen. Hij lag met zijn hoofd op de armleuning, zijn nek gedraaid op een manier die John alleen van het kijken al pijn bezorgde maar waar Sherlock waarschijnlijk nooit last van zou hebben.
Het tafereel was echter nog intrigerender toen John beter keek. De Sherlock die hij kende was altijd actief, altijd in beweging. Zelfs als hij dagen achter elkaar op de bank hing en niets leek te doen was het op een of andere manier te zien dat zich heel veel afspeelde in dat enorme brein. Maar dit keer niet. Sherlocks gezicht was volledig ontspannen, voor de afwisseling eens niet vertrokken in de grimas van afkeur, verveling en teleurstelling in deze saaie wereld die gewoonlijk bijna onophoudelijk zichtbaar was. John had moeite woorden te vinden die uitlegden wat hij zag, maar uiteindelijk bleef hij hangen bij vredig. Dat was een van de weinige beschrijvingen waarvan hij nooit had gedacht dat ze van toepassing zouden zijn op Sherlock.
Hij voelde een sterke aandrang om zijn fototoestel onder de boeken uit te graven en dit moment vast te leggen, maar liet zich stoppen door het gevoel dat hij zich gedroeg als een soort griezelige stalker. In plaats daarvan dook hij in een kast en viste een deken tevoorschijn. Hij gooide die over Sherlock heen en deed zijn best om zo stil mogelijk de boodschappen uit te pakken.