Untill I found you ||076|| Amynthas

amen met Spikey, de hond van de buren, loop ik door het bos. Ik had even frisse lucht nodig en mijn broertje wou bij de buurvrouw blijven omdat ze samen koekjes gingen bakken. Het hele gedoe met Tom zit me nog steeds dwars maar ik probeer er zo min mogelijk aan te denken. Misschien waren we toch niet voor elkaar bestemd en was ik gewoon te naïef omdat in te zien. Ik dacht echt dat Tom en ik gelukkig konden worden maar blijkbaar is dat geluk toch niet voor mij weggelegd. Misschien is dit allemaal Tom zijn schuld niet eens maar de mijne. Als ik meer had gedaan voor Tom had hij me ook niet verlaten voor een of andere trien met neppe tieten. Ik voel even in mijn broekzak en vis er dan een kettinkje uit. De ketting die ik aan Tom wou geven met mijn naam erop. Ik kan hem nu net zo goed weggooien? Het doet me nu veel te veel denken aan hem. Langzaam laat ik hem weer in mijn zak glijden en zucht diep. Als ik iets verder het bos in loop zie ik Tom op een boomstronkje zitten. Zijn hoofd heeft hij in zijn handen verborgen en zijn schouders schokken zachtjes. Net als ik naar hem toe wil lopen zie ik hoe een blonde meid naast hem gaat zitten. Zachtjes probeer ik dichterbij te komen zodat ik kan horen wat ze zeggen. ‘Tom Kaulitz, niet verwacht dat ik jouw hier nog zou zien zitten na gisternacht’ De blonde trien wikkelt een haar om haar vinger en speelt wat met de kauwgom in haar mond. Zijn dat de types waar Tom zijn one-night stands mee deed? Dan moet die gast wel heel erg trek hebben gehad in een neukbeurt. Tom heft zijn hoofd op en kijkt haar even aan en ik hoor hem vanaf hier nog zuchten. ‘Je was we saai vannacht hoor, je vroeg alleen maar naar ene Amynthas en toen je klaar kwam kreunde je ook nog haar naam’ mompelt de slet en ergens voelt het toch goed om dit te horen, hij dacht aan me. Hij laat zijn hoofd in zijn handen zakken en zucht. ‘Amynthas was men vrienden’ hoor ik hem dan zeggen en het meisje veranderd ineens van houding en klopt hem op zijn schouder. ‘Was? Dat betekend dat het uit is?’ Haar stem klinkt niet meer bekakkerig, eerder meelevend. Tom knikt. ‘Ze wil me nooit meer zien en ik kan haar nog geen ongelijk geven ook’ ‘Tom, je was dronken, je kon er niks aan doen. Ik had ook stop moeten zeggen maar dat deed ik ook niet. Praat met haar, als ze echt van je houd vergeeft ze je’ zegt ze en Tom kijkt haar even bedenkelijk aan en knikt dan dankbaar en het meisje staat op en drukt een kus op zijn wang en loopt dan weer van hem weg. Deed ze dat nou echt? Kwam ze nou voor Tom en mij op? Ik moet echt minder op eerste indruk afgaan.