048*

De deur stond nog open, en wat we binnen aantroffen liet ons even schrikken. Ik had geen idee dat de jongens ZO veel spullen hadden, wat nog niet eens het raarste was. Over elk klein dingetje zat een dikke laag smurrie overheen geplakt. 'Gadver! Wat is dit?' Georg was zojuist midden een een grote plas van die troep gaan staan. Het droop van zijn schoenen af. Bill stond alles vanuit de deuropening te bekijken. Zijn emotie's kon je van zijn gezicht aflezen; hij was doodsbang en durfde bijna geen stap meer binnen te zetten in zijn eigen huis. Hij zag me kijken en fluisterde toen zachtjes, 'kunnen we hier alsjeblieft weg gaan?' Ookal was het zo zacht, iedereen had het gehoord en stemde er ook meteen mee in. 'Misschien kunnen we een paar dagen naar het platte land gaan? Ik ken ergens nog wel een boerderij waar we kunnen slapen.' Stelde Gustav voor. 'Dan zou ik eerst wat met mijn werk moeten regelen!' Frank zou me waarschijnlijk geen vrij geven, hoewel, na het laatste voorval misschien wel, je kon altijd proberen? Tom keek me smekend aan. 'Goed, ik regel wel wat.' Bill's gezicht klaarde op en hij keek me dankbaar aan. 'Mooi! Wanneer vertrekken we?' Vroeg Georg. 'Wat mij betreft vanmiddag!' Ik knikte instemmend mee en we besloten om hier weer om 1 uur te zijn.

Geweldig! Alles was geregeld, ik sleepte mijn koffer achter me aan en ik ging voor een week even op vakantie met de jongens, maar ik was er niet zeker van of we ook geen problemen kregen op dei boerderij. 'Eindelijk daar ben je!' Tom stond leunend tegen de motorkap van de auto aan met een brede grijns op zijn gezicht. Hij omhelsde me en drukte een lange, liefdevolle kus op mijn lippen. Vrolijk gooide ik mijn koffer bij de andere in de achterbak en stapte in. 'Waar was die boerderij eigenlijk ergens?' Vroeg ik. 'Ongeveer twee uurtjes rijden,' beantwoordde Georg me terwijl hij op de tomtom wees die op de voorruit was geplaatst. Ik maakte het mezelf een beetje comfortabel langs Bill en sloot even mijn ogen. Op dit moment was het weer rustig, het was een mooi vooruitzicht, even niks doen, en ik genoot ervan. Ik genoot van elk moment dat ik geen zorgen had, zo ging ik het leven door, zo hield ik mezelf op de been, door gebruik te maken van de tijden dat er niks aan de hand was. Ik zou niet opgeven, nooit, omdat niets me kon breken. Niets kon me raken zolang ik de jongens had, helemaal niets, voor zover ik wist.




kort stukje is beter dan niets.
reacties? <3