Untill I found you ||072|| Amynthas

Bruut word ik wakker gemaakt door iemand die telkens opnieuw op de deurbel drukt. Ik open mijn ogen en merk dat ik op de bank in de woonkamer inslaap ben gevallen. Vermoeid wrijf ik in mijn ogen en merk dan dat er nog steeds iemand heftig op de deurbel zit te drukken. Meteen daalt mijn humeur weer en geïrriteerd loop ik naar de voordeur en open die. Het liefst zou ik hem weer dichtsmijten bij de persoon die ik nu te zien krijg. ‘Wat doe je hier?’ sis ik kwaad en baal mijn vuisten samen. Hoe kan hij het lef hebben om nog aan mijn deur te komen na alles wat hij me gisteren geflikt heeft. Waarschijnlijk weet hij van niks meer en heeft hij een verschrikkelijke kater. ‘Amynthas alsjeblieft, luister naar me’ zijn stem klinkt gebroken en ergens raakt het me wel. Zwijgend doe ik een paar stappen naar achteren en houd de deur verder open met als gebaar dat hij verder mag lopen. Zwijgend loopt hij mijn huis binnen richting de woonkamer en neemt plaats op de bank en sluit zijn ogen. ‘Ga maar slapen’ zeg ik en zie hoe hij op de bank gaat liggen en niet veel later is hij meegenomen door zijn slaap. Ik loop naar de keuken waar ik een glas met water vul en haal een aspirientje uit een bakje en leg alles op de salontafel neer en loop daarna zelf naar boven om even te gaan douchen. We praten wel wanneer hij er helemaal bij is met zijn hoofd. Al ben ik bang voor het gesprek, wie weet wat hij allemaal gedaan heeft.