12~A smelly cheeseball

Eindelijk had ik Lucius van me af gemept, en ik beende kwaad weg door de grote gang. Harry was nergens te bekennen, al de hele dag niet. Zou ik even langs hem gaan...? Twijfelend bleef ik even staan, maar dat duurde niet lang. Lucius had me weer gevonden en sloeg een arm om me heen.
'Ja, liefje van me. Sommige jongens zijn echte schoenveters, maar ik weet wel iemand die jou leuk vind hoor... Zij naam begint met de L en eindigt op UCIU-'
Tot nu toe had ik als een zombie voor me uit zitten staren, maar nu ontplofte ik opeens.
'Stinkende kaasbal! Ga nou eens een ander lastigvallen ofzo. Je zoon of zo iemand. Niemand is geïnteresseerd is jouw gekeutel. ECHT NIEMAND! GEEN LEVEND WEZEN! Misschien is er één haar op jouw vettige hoofd die het aan kan horen, maar ik niet, oké??'
Alsof hij zojuist had gezegd dat hij met me wilde trouwen (Wat voor mij een wereldramp zou zijn), stond ik tegenover hem. Met een samengetrokken mond en knalrode wangen kneep ik mijn toverstok bijna fijn.
Hij keek me aan alsof het niets was. Met één oog half dicht, en het andere open stond hij me aan te gapen.
'Bella, wat is hier aan de hand?' Voldemort verscheen boven aan de trap, en de greep om mijn toverstok verslapte een beetje. Ik zei niks, ik snapte zelf ook niet waarom, ik probeerde mezelf wat te kalmeren, maar mijn toverstok werd opnieuw weer fijngeknepen. Gelukkig was het walnoothout, en geen walnoot. Want daar zou echt niks meer van over zijn.
Voor het eerst in mijn leven wierp ik Voldemort een vernietigende blik toe, en met gebalde vuisten stapte ik langs Lucius. Toen ik bijna bij de deur was, schopte ik keihard tegen de deur aan, vloekte hard en hinkelde onhandig weg.