Untill I found you ||070|| Amynthas

Starend naar de buitenlucht zit ik naast Bill op het zand. Bill wrijft zachtjes over mijn rug en fluistert telkens hoe rot hij zich zel niet voelt over wat Tom gedaan heeft. Ik weet zelf niet hoe ik me moet voelen. Ik leg mijn hoofd op Bill zijn schouder en sluit mijn ogen voor een tijdje. Het liefst wil ik nu gewoon naar huis gaan en Tom voor een tijdje gewoon niet zien. Hij heeft me echt pijn gedaan. Niet alleen lichamelijk maar geestelijk al helemaal.

'Zullen we gaan?' vraagt Bill me na een uurtje en langzaam knik ik en zwijgend lopen we naast elkaar naar de auto van Tom. Omdat Bill voor de bob zou spelen heeft Bill de autosleutels. 'Ik breng je naar huis goed?' vraagt Bill en dankbaar knik ik waarna we samen in de auto stappen en Bill de auto start. De hele rit is het doodstil maar het liefst wil ik die stilte gewoon zo houden. Geen gezeur aan mijn hoofd en straks lekker mijn bed induiken. Ik weet dat Bill zich schuldig voelt omdat hij niet op Tom gelet heeft maar ik neem hem niks kwalijk. Bill heeft niks verkeerds gedaan. Tom heeft iets verkeerds gedaan, een groot iets. Ik weet niet of ik hem dat wel kan vergeven.

Bill heeft me thuis afgezet en is toen zelf doorgereden, na honderd keer vragen of hij niet hoefde te blijven, naar huis. Langzaam laat ik me op de bank zakken en zucht diep. Huilen kan ik niet, niet meer althans. Mijn moeder zei altijd: "Als een jongen je dit aandoet is hij je tranen niet waard" dus ik ga niet meer om hem huilen.