116- I don't want a Parting....

Elisabeth POV
'Als het kasteel in Roemenië aan Dagmar en mij toebehoort, moeten we..moeten we dan vertrekken?' vroeg ik zacht. Felix handen trokken me een beetje dichter tegen zich aan, alsof hij zijn woorden van daarnet "ik laat je nooit meer gaan" extra kracht bij wou zetten. Marcus draaide zich.
'Misschien niet meteen, maar het zou Vladimir en Stefan het verkeerde idee kunnen geven dat ze niet meer in de gaten gehouden worden.' zei Marcus. Dagmar keek naar zijn voeten en zuchtte.
'Ik ga wel.' ik kon niet anders dan glimlachen.
'Maar alleen voor jou, Lils, en dat wil zeggen dat ik je binnenkort ook verwacht.' zei hij, maar hij glimlachte. hij gaf een kneepje in mijn hand, terwijl Felix knikte. Ik keek hem verbaast aan. ZOu hij met ons mee gaan?
'Blijf jij niet in de Volturi?' vroeg ik verbaast, want hij was altijd vol lof geweest over de volturi. Hij schudde zijn hoofd en kuste me vlak onder mijn oor. ZO lang zou ik je niet meer kunnen missen, niet nu ik weet hoe dat voelt... hoorde ik hem denken. Dus dat wist hij al. Dat viel me nu pas op; hij wist van mijn gave.. waarschijnlijk van Jane of Aro. Het leek voor mij nu gewoon om gedachten te lezen, ook al wist ik dat het moeilijker was als ik ver uit Edwards buurt was.
'Dat gaat wennen worden; zonder andere vampiers om me heen. Geen Cullens en Geen Volturi?' mompelde ik zacht. Felix probeerde me te troosten. Jane kwam naar buiten, een beetje .. overstuur. konden vampiers wel overstuur raken? Blijkbaar wel. ze leek geschrokken, waarschijnlijk had ze alles gehoord, maar dan nog. Ze bleef trouw aan Marcus.
'Dan zullen we elkaar niet veel meer zien.' mompelde ze stil. ik zuchtte, maar ergens was er ook een glimlach.
'Altijd welkom, dat geldt voor iedereen geloof ik.' mompelde ik. Maar ik keek opzettelijk niet naar Tristan of Aro. Misschien was ik te ruim. maar goed, het zou stom staan als ik nu woorden zou terugnemen.
'Jij en Dagmar hebben elk jullie eigen kamer in het kasteel, alleen staat op de jouwe ELize; misschien moet je het maar veranderen.' zei Tristan plots. Ik knikte. Ik was wel dankbaar maar toch... hij had me alleen gelaten, had in zeventien jaar niet naar me omgekeken. Dat is niet iets waar je licht over gaat, het is iets dat blijft steken.
'Er is nog maar 1 iets dat ik niet snap.' zei ik, me richtend tot Aro.
'Hoe kan ik door 2 nomaden binnengebracht zijn, als ik Tristans dochter ben, en bij mijn moeder woonde?' vroeg ik zacht. Marcus zuchtte.
'Ik heb Kira's versie gehoord, en vergeleken met mijn eigen herinneringen. Aro heeft Alec, demetri en Jane gebruikt om haar bang te maken, en door haar te tonen dat hij je wel kon beschermen -de aanvallen bleven uit toen hij bij haar was- nam hij haar mee. Hij kon natuurlijk niet zomaar met je binnen wandelen -dat zou vragen oproepen- dus "vroeg" hij hulp bij 2 nomaden die hij ooit gratie had verleend. Zij deden zich voor als jou ouders die niet meer voor je konden zorgen.' zei Marcus. Ik keek naar Aro, nog meer teleurgesteld. serieus, hoe laag kon je gaan. Het voordeel dat ik nu vampier was maakte ervoor dat ik op zijn minst niet huilend wegliep. Ik kon niet meer huilen..Ik zou het nooit meer moeten doen, maar ook niet meer Kunnen. En dat was een groot verschil.

Felix en ik trokken ons terug; om de volturi weg te sturen, en Tristans legertje, en Shiyan en Luce te vertellen dat ze mochten vertrekken als ze dat wilden, of met ons mee konden naar Roemenië. Tristan was erg nukkig toen we terugkwamen. Hij vond de beslissing van zijn vader -als een klein kindje- niet gerechtvaardigd, en er werd geen rekening gehouden met hem.
'Hij gaat echt nooit volwassen doen als Marcus hem zo in de hand blijft houden.' zei Jane met een opgesmukt gezicht. Ze vond het niet erg.
Ik zag Tristan naar Carlisle kijken, met een verbaasde blik, maar ook met...verwondering?