115- Criminals...

Elisabeth PoV
Ik kroop glimlachend onder zijn armen heen, maar het lachen verging me toen ik Marcus met Aro en Tristan voor hem zag staan. Had Marcus niet heel erg boos geleken op die twee? Wat moesten ze allemaal nog uitvechten? In alle commotie met Felix was ik het heel even vergeten. Ik zag Marcus op een zelfgemaakte houten troontje zitten(die Dagmar zonet gemaakt had). Nooit geweten dat hij zo .. materialistisch was. EN zo vol macht.. ergens schrikte het me wel af, maar ik wist dat hij me geen kwaad hart toedroeg. Hij had mijn hele leven voor mij gezorgd, als enige me geheimen toevertrouwd en altijd voor me gezorgd.
'Wij hebben nog iets af te handelen, jochies.' zei Marcus, en het was duidelijk dat hij terug zo boos was als toen op het veld waar de vier legers elkaar opwachtten. Ik ging achter zijn troon staan, en meteen voelde ik Felix armen om mij heen. Iemand anders nam mijn hand vast, Dagmar. Ik zag dat hij en Felix een knucklebumb uitwisselden. Oh, dus dit was hun gemeenschappelijke doel geweest. Irritante jongens.
Marcus keek achter zich, zag ons drie staan, en glimlachte kort naar ons. ik legde mijn hand op zijn schouder, terwijl ik Dagmar en Felix negeerde. De Cullens kwamen tussen de bomen kijken, en hier en daar zag ik een van de Quileutes van Jacobs pack. Sams roedel was alweer vertrokken, door een overvloed aan vampiers. Iedereen wou weten wat er zou gebeuren. Caius was nergens te zien, en ik begon hoe langer hoe meer te denken dat hij gevlucht was om onder Marcus' woede uit te komen. Hij had geweten van Aro's zonden, en had zijn mond gehouden, en Aro in bescherming genomen. Dus eigenlijk had hij muiterij gepleegd tegen Marcus.
'Jullie zijn mijn zonen; Dydime en ik hebben alles opgeofferd voor jullie geluk, omdat jullie onze kinderen waren. Ik heb elk een groot deel van de toen gekende wereld gegeven. Aro bleef in Volterra, Tristan in Roemenië, Aro had de VOlturi terwijl Tristan met zijn Roemeense wacht genoeg moeite had om Oost-Europa in de hand te houden.' zei Marcus zacht.
'De Volturi heeft zich ongeveer de hele wereld aangetrokken, dat is waar, al was het maar om het aantal vampiers in toom te houden, en ons te verbergen voor de mensen die jacht op ons zouden willen maken, of niemand meer zouden vertrouwen.' Ik luisterde aandachtig.
'En ondanks alles, hebben jullie allebei mijn vertrouwen beschadigd. Aro heeft een basisregel van de Natuur genegeerd door zijn eigen moeder te vermoorden, om zijn macht zo groot mogelijk te laten worden. Maar Tristan heeft mijn vrije wil genegeerd, wat ook niet zonder gevolgen is. Het mag dan wel gedaan zijn in een poging om mij terug te brengen, het blijft een egoïstische daad.'zei Marcus statig. Tristan en Aro leken allebei te willen protesteren, maar ze waren niet helemaal dom. ze hielden hun mond, wat me het veiligste leek in dit soort situaties.
'Wat moet ik nu met jullie aanvangen? Ik weet niet in hoeverre ik jullie nog kan vertrouwen. en of jullie eigenlijk wel nog in staat zijn om de gebieden die ik jullie heb gegeven te beschermen, en in toom te houden.' zei Marcus met een bedroefde toon in zijn stem.
'EN dan heb ik het nog niet eens over hoe jullie je gedragen hebben; wat jullie allemaal misdaan hebben. EN hoe ik jullie zou moeten straffen.' zei Marcus zacht. Hij sloot zijn ogen, en ik voelde zijn -nu warme-hand de mijne -die ik op zijn schouder had gelegd- omsluiten. Dagmar keek naar Tristan en Aro, nogal passief. Het leek alsof hij helemaal geen emoties had, geen gevoelens voor Tristan en Aro in welke manier dan ook. Ik was teleurgesteld in allebei.
'Als jullie mijn zonen niet waren geweest had ik jullie al lang laten vermoorden, maar ... dat kan ik als vader niet laten doen.' zei Marcus. Ik kon het best begrijpen. Zelf als mijn kinderen zo iets deden, zou ik ze nooit dood willen zien gaan; ik zou het niet aankunnen.
'Ik merk dat Caius weggegaan is, waarschijnlijk met de VOlturi terug naar Volterra.' zei ik zacht. Marcus knikte, was het hem al opgevallen?
'Jullie moeten leren samenleven.' zei Marcus tegen Aro en Tristan.
'Dat kunt u niet menen!' riepen ze samen uit, maar marcus knikte gewoon.
'Tristan. Jij en Niké' die laatste sprong op toen hij zijn naam hoorde. 'en al diegene die je mee wilt nemen, zullen zich bij Volterra voegen.' Tristans ogen werden iets groter, alsof hij het gewoon niet kon geloven dat Marcus met zoiets afkwam.
'Tristan zal bij de Volturi komen, Aro blijft, Caius en ik ook. Jullie twee zullen gewoon moeten leren samenleven en overleggen. En zo kan ik jullie allebei in de gaten houden. Elisabeth, Dagmar; het kasteel in Roemenië staat tot jullie beschikking. Het is voor jullie, nu Tristan het niet meer nodig heeft.' zei Marcus. Dagmar en ik keken elkaar zijdelings aan. We kregen een cadeau van onze grootvader; hij deed ons een kasteel en een hele boel landen vol vampiers cadeau waar we voor mochten zorgen. Of moesten. Het was maar hoe je het bekeek. Ik knikte. Wel, ik zou maar beter eens Roemeens gaan leren, en Russies, Japans, Chinees en nog een paar talen, als we dan toch die delen van de wereld moesten in de gaten houden. ik had een beetje moeite om het te beseffen.

ik weet dat jullie dit al lang gekregen moeten hebben, maar ik had dus een HELE WEEK geen internet... kreeg afkickverschijnselen... heb mijn haar uitgetrokken *lichte overdrijving* maar ik ben terug... modem is hersteld!!!