A ranger/traitor 43

Dat er een invasie van Skandiërs voor de deur stond en ze als de bliksem naar Noordam moesten, was voor Will geen excuus om Miko’s opleiding op te schorten. Er waren genoeg dingen die men in het zadel kon aanleren. Die waren nu vooral toegespitst op de dingen die Miko de komende tijd misschien van pas zou komen. Zoals het beheersen van de handelstaal en het Skandisch, dat laatste kende hij al behoorlijk vanwege zijn moeder en ook zijn vader had het een en ander opgepikt tijdens zijn verblijf daar. Het opwindend gevoel van avontuur verdween terwijl Miko begon te beseffen wat voor een gevaar hen bedreigde en vooral wie. Hij had zich nooit geschaamd voor zijn afkomst. Hij was er zelfs trots op geweest. Dat was nu niet langer het geval. Nu stonden ze op het punt zijn land binnen te vallen, waren ze bezig alle grijze jagers te vermoorden en specifiek degene die hem van een leven als dief gered had en wie weet wat ze nog meer van plan waren. Will deed of hij van niets wist en ging door met zijn lessen. Miko wist niet of hij hem daar dankbaar voor moest zijn of niet.
“Nu twee jaar geleden zijn we voor het laatst in Skandia geweest. Er wat toen niets dat ons deed vermoeden dat het over niet al te lange tijd oorlog zou zijn”, Will zuchtte, “Maar dat is nu eenmaal zo. We waren daar eigenlijk voor drie redenen. De eerste was de normale diplomatiek zoals ook alle keren daarvoor. De twee anderen waren eigenlijk hetzelfde: We waren daar als officiële afgezanten van koning Duncan en begeleiders van prinses Cassandra, maar ook als vrienden van Erak. We waren daar voor zijn huwelijk. Ik moet toegeven dat ik erg verbaasd was toen ik die uitnodiging ontving, maar blijkbaar had hij –Net als Halt en vrouwe Pauline indertijd- geen zin om tot het einde van zijn dagen alleen te blijven. Dat einde kwam alleen een stuk sneller dan verwacht…” Will keek strak voor zich uit. Blijkbaar vielen de herinneringen aan zijn oude vriend hem behoorlijk zwaar.