032

'Robbie,'mompelde ik, 'we moeten eens praten.'
Robbie lachte. 'Uh-oh.'
Toen hij zag dat ik er niet mee lachte, zuchtte hij en kwam naast me op het bed zitten. 'Wat is er, Mads?'
'We moeten het even...' Even dacht ik na. 'Ik ga op vakantie.'
'O. Oké.' Robbie glimlachte. 'Met je ouders?'
'Nee, er gaat niemand mee,'schudde ik.
'Eh, oké?'
Hoe moest ik dit zeggen? Hoe kon ik hem dit aandoen?
Als hij te weten kwam-
'Mag ik mee?'
Aarzelend keek ik naar mijn handen, die aan het dekbed frunnikten.
Ik wilde hem niet kwetsen, maar wist dat ik hem absoluut niet mee kon nemen.
'Wat is er, Mads?' Robbie tilde voorzichtig mijn kin op, zodat mijn ogen in de zijne blikten. Dan drukte hij, voor ik iets kon zeggen, zijn lippen op de mijne. 'Je bent echt bijzonder, M,'grinnikte hij.
'Thanks.' Zuchtend liet ik me achterover op het bed vallen, maar Robbie trok me terug recht. 'Is er iets ergs gebeurd?'
'Nee, nee,'murmelde ik snel. 'Het is gewoon...'
'Mag ik mee of niet?'
Ik sloeg mijn ogen neer en schudde dan zacht mijn hoofd. 'Nee, sorry.'

Wie denkt nog dat Madison heel erg dom bezig is? #TeamRobbie, haha