She was asleep, peaceful, in her little babybed

Lilly;
Toen ik het hem vertelde, begon ik te huilen. Hij nam me in zijn armen en begon zelf ook te tranen. Ik weet niet hoelang we daar zo gelegen hebben. Het kon uren geweest zijn. We gingen terug rechtop zitten en ik veegde mijn tranen van mijn wangen. “Kom je ooit nog terug?” vroeg hij, met een gebroken stem. Ik knikte. Hij zette een glimlach op zijn gezicht, maar die verdween weer zo snel als hij gekomen was. “Als ik achttien ben, ben ik vrij om te kiezen wat ik doe, en dan kom ik terug. Ik zweer het je, ik wíl echt niet mee, maar Lizzy en Jamie hebben me nodig.”
“Wanneer vertrekken jullie ?” vroeg hij, met een iets vastere stem, nu.
“Mama en papa vertrekken eind volgende week, en Iris, Lukas, Lizzy en Jamie blijven hier tot het einde van de maand. Sophia en Lukas zijn alle twee volwassen, en zij wouden hier blijven, Sophia wou haar studies hier afmaken en Wouter ook.”
“Ik begrijp het niet, waarom kunnen jullie niet bij jullie grootouders blijven?”
“omdat, oma en opa het niet meer aankunnen om zeven kinderen in huis te hebben voor twee jaar.” zei ik.
“juist !” zei hij alsof hij net een briljante ingeving had gehad.

3 weeks later…
In die drie weken die waren verstreken hebben mama en papa iemand ingehuurd om ons een spoedcursus Engels te geven. Ik en Iris kunnen al heel goed Engels, maar Lukas en Lizzy nog niet. Jamie kan nog niet eens deftig “hallo” zeggen, dus met haar gaan we nog even wachten om Engels te leren. Mama en papa waren twee weken geleden al vertrokken, en morgenavond is het onze beurt om te vertrekken. Stefs vader wou zijn auto aanbieden om ons naar ’t vliegveld te brengen. Alleen gaat hij niet rijden. Sophia gaat dat doen. Stef gaat ook mee naar de luchthaven, hoewel ik hem dat afgeraden heb. Het is een auto met vijf zitplaatsen. Sophia aan het stuur, aan haar rechterkant zit Lukas. Op de achterbank zit ik dan links met Jamie op mijn schoot, Lizzy in het midden en aan de rechtse kant zit Stef. Nu zijn we volop aan het inpakken. Stef helpt ons ermee. Hij heeft sinds mijn ouders vertrokken zijn hier bijna altijd geslapen, soms in het bed van mijn ouders, en soms in mijn kamer op een luchtmatras. Anders slaapt hij toch alleen, in dat grote huis van zijn ouders, die er nooit zijn. Zijn ouders zijn allebei topadvocaten, die nooit thuis zijn. Hij heeft me wel eens verteld dat hij vermoedde dat zijn vader “andere” dingen doet dan ’s nachts werken. Zijn moeder is heel naïef, ze heeft nog altijd niets door, zegt Stef. Maar ik weet wel beter. Ik ben bijna klaar met inpakken, al mijn kleren zijn ingepakt en nu alleen nog foto’s en persoonlijke spullen. I pak een foto vast van mij toen Jamie pas geboren was. Ze lag te slapen in mijn armen en Lizzy zit naast mij naar haar te kijken. Ik moet altijd glimlachen als ik die foto zie. Ik stopte er even mee, met inpakken. “Ga je mee naar beneden, wat drinken?” vroeg ik aan Stef.
“Yes, ma’am” zei hij, en hij hield zijn hand tegen zijn slaap, zoals ze dat bij het leger ook doen. “Zeker dat je in een vorig leven geen soldaat was?” zei ik lachend, en ik liep de trap af. Voor ik naar de keuken ging, ging ik eens kijken bij Jamie. Ze lag vredig te slapen in haar kleine bedje. Ik keek eens op mijn horloge. 17.43. Tijd om haar wakker te maken voor haar papfles.