# 1

      ‘You know what would be great?’ vroeg Emily, één van mijn huisgenootjes. Niet dat de plek waar we woonden een huis was te noemen: we woonden in één van de grootste gebouwen die bedoeld waren als huisvesting voor studenten van de universiteit van Stirling. Met vier anderen deelden we een keuken en een woonkamer: ieder had een eigen slaapkamer met een mini-badkamer die een douche en toilet had.
      Ik keek de tafel rond. Alex en Garrett, twee van onze huisgenootjes, keken al even geïnteresseerd als ik. Emily bedacht vaak leuke dingen. ‘No,’ sprak ik voor ons allen, ‘tell us!’
      Emily lachte breed. ‘Well, I’ve been thinking the past couple of days about where we live and then I realized how much fun it would be to live in an actual house! You know, the four of us? We could rent a house somewhere in Stirling.’
      ‘Emily, you’re bloody brilliant!’ zei Garrett.
      ‘Indeed,’ zei Alex. Alex lachte al even breed als Emily en zo zag hij er nog knapper uit dan normaal. Ik voelde mijn hart een tikkeltje sneller slaan. Hij keek me even aan, maar lang genoeg zodat ik zijn prachtige ogen kon bewonderen. Zijn lichtgroene ogen hadden me betoverd vanaf het eerste moment dat ik hem had ontmoet.
      ‘So, Chris, what do you think?’ vroeg Emily, me daarmee uit mijn trans halend.
      ‘Well… I think it’s a great idea! And having our own place would also mean being relieved from Mary and Louis.’ De rest moest lachen: Mary en Louis waren onze twee overige huisgenootjes, maar geen van ons kon het echt met ze vinden. Ik weet niet precies wat het was, maar ze waren nogal vreemd en irritant…
      ‘We should meet with a real estate agent and see what we could get for the money we have,’ sprak Garrett.
      ‘So you guys really want to do this?’ vroeg Emily opgetogen.
      ‘Yes, definitely! I think it would be great,’ zei Garrett.
      ‘So do I!’ stemde Alex in.
      ‘And I do too. It would great to finally get some colour on my bedroom walls! Plus, we would probably finally have an oven, which means I can finally bake again!’ Ik werd al enthousiast van het idee. In die “studentenappartementen” waren er geen ovens, dus ik kon alleen cakejes of taarten of wat dan ook bakken als ik weer eens bij mijn ouders in Nederland op bezoek was. En dat kwam niet zo vaak voor (ik was immers een arme studente wiens geld opging aan haar woning). Dus dat was wel jammer, maar als we eigen huisje zouden “hebben” (oftewel huren), zouden we waarschijnlijk weer een oven hebben en dan kon ik eindelijk weer loos gaan!
      ‘Yes and maybe we could get a pet!’ jubelde Emily.
      ‘That would be lovely, but we couldn’t get a dog: none of us have enough time to walk with him,’ zei Garrett terwijl hij Emily’s hand streelde. Emily was al vanaf het moment dat ze Garrett had ontmoet in de wolken geweest en sinds een paar maanden waren ze eindelijk samen. Ik vond het heel leuk om te zien hoe lief ze voor elkaar waren, maar soms voelde ik ook een steek van jaloezie. Dan wenste ik dat ik net zoals Emily was en tenminste het lef had om uiteindelijk de jongen uit te vragen die ik zo leuk vond. Maar ik was geen Emily, en dus bekeek ik Alex van een afstandje en hield ik me gedeisd. Soms vervloekte ik mezelf omdat ik geen stap durfde te wagen, maar ik had geen idee hoe Alex over mij dacht en alleen al de gedachte om afgewezen te worden deed me pijn.
      ‘A cat maybe!’ bracht Alex in.
      ‘Yes, that would be fun!’ reageerde ik. ‘My mum promised me years ago that she would give me a cat when I would get my own place, so maybe I could ask her for one now?’
      ‘That would be lovely,’ zei Alex en hij keek naar me op een manier die me vanbinnen liet smelten.
      Ik glimlachte. ‘It would, wouldn’t it? But I think our priority would be finding a place, before finding a cat.’
      ‘Tomorrow I’m going to contact a realtor as soon as the professors let me go again!’ zei Emily. ‘Okay, now, I think we should make a toast.’ Ze hief haar glas witte wijn.
      ‘Here’s to our future!’ riep Garrett en hij hief zijn flesje bier. Alex en ik pakten ook onze glazen en hieven ze eveneens. ‘Here’s to our future!’ herhaalden we allemaal vrolijk.