022

‘Het is prachtig.’ Komt er langzaam uit Sarah haar mond. Ze laat haar ogen nog een keer over de plek glijden. ‘Hoe kom je aan deze plek?’ Vragend kijkt ze me terug aan. ‘Per toeval gevonden. Ik kom hier altijd als ik na wil denken of gewoon om alleen te zijn. Nu wil ik het met jou delen, zeg maar als ons plekje.’ Verlegen went ik mijn blik af naar de grond. Ik voel Sarah haar armen om mijn lichaam en knuffel haar terug. ‘Het is prachtig, echt waar. Hingen die lampionnetjes hier altijd al?’ Een speelse grijns speelt om haar lippen. Ik schud mijn hoofd. ‘Nee, dat heb ik vanmorgen gedaan, samen met Nicola en Ruth.’ Sarah kijkt nog een keer in het rond. ‘We gaan picknicken, of niet? Dat is wat je wou doen, maar me niet wou vertellen!’ Triomfantelijk kijkt ze me aan. Lachend knik ik en lopen we naar het kleed en de picknickmand. ‘Hmm, eens even kijken wat je er allemaal in hebt gestopt.’ Sarah kijkt me aan en pakt de mand. Ze haalt hem leeg en een tevreden blik vult haar ogen. ‘Goedgekeurd?’ De glimlach op mijn gezicht is nog steeds niet verdwenen en dat zal ook nog wel even duren. ‘Helemaal, Mister Payne.’ Breed glimlachend kijkt ze me aan. ‘Mooi zo.’ Ik hou Sarah een stukje banaan met chocolade saus voor. Grijnzend hapt ze het stukje van de vork. ‘Hmm, lekker. Nu jij.’ Ze voert me een stukje banaan. ‘Dit is iets anders dan aardbeien.’ Zegt ze. ‘Ben het helemaal met je eens, maar je lust helemaal geen aardbeien. Dus veel keuze had ik niet, dan bananen mee te nemen.’ ‘Daar heb je gelijk in.’ Geeft Sarah toe. De rest van de middag en een stuk van de avond praten we gezellig en eten de mand leeg. ‘Kom, ik wil je nog iets laten zien.’ Ik sta op en pak Sarah haar hand. Ik trek haar omhoog en neem haar mee, iets verder het bos in. We komen op een open plek, die uitzicht geeft op de zonsondergang. ‘Ik weet dat dit niet zo mooi is als op het strand, maar… ‘Het is prachtig, Liam.’ Onderbreekt Sarah me. Verwonderd kijk ik haar aan. Ze trekt me nog een stukje verder mee en laat zich dan op een boomstam zakken. Ik ga naast haar zitten en sla mijn arm om haar heen. Zo zitten we samen naar de zonsondergang te kijken.

---

Klein stukje.
Zou ik alsjeblieft wat meer reacties mogen? Ik krijg het idee dat het niet leuk meer is en dat het begint te vervelen.
Als er iets is, meld het dan gewoon. Dan kan ik er wat aan doen, want zo helpt het mij en jullie niet.
Sorry als het zo bot klinkt, maar de reacties worden steeds minder en ik zou graag willen weten waarom. Dat is het enige wat ik vraag.

Xx