Running ( aangepast )

'Dag, mijn lieve Luna', zegt een fluweelzachte stem achter me. Ik schrik me een ongeluk. Ik ben er nog altijd niet aan gewend dat hij bij me is.
Meestal waren onze ontmoetingen 's nachts. Maar sinds twee dagen is dat veranderd. Hij rolt weer zo ongeveer over de grong van het lachen als hij mijn reactie ziet. Gefrustreerd neem ik mijn tas en begin ik aan mijn huiswerk.' Ik haat school', mompel ik. Alec komt naast me zitten. Een beetje voorzichtig neemt hij mijn hand.' Hou je vooral niet in ', zeg ik glimlachend.' Doe ik wel. Ik ben nogal sterk', zegt hij.' Zijn vampiers ook al supersterk?' vraag ik.
Het enige dat hij doet is bevestigend knikken. Hij geeft me een klein kusje in mijn nek.' Ik moet huiswerk maken', stribbel ik tegen.
Maar mijn woorden komen weinig overtuigend over. Want ik knijp in zijn hand en doe mijn ogen dicht. Pas als hij ophoudt, doe ik ze terug open.
Alec kijkt over mijn schouder mee naar mijn cursus.' Yay, wiskunde', zegt hij quasi-enthousiast. ' Ik weet het', zucht ik.' Zal ik je helpen?' vraagt hij.
Ik denk even na. Ik heb over twee weken eindexamen.' Nee', besluit ik.'Dit moet ik even alleen doen. Maar je mag altijd blijven
kijken, als je wilt?' stel ik voor. Ik zit zo'n vijf minuten naar de volgende opgave te staren voordat ik iets neerschrijf. ' Y – Y1 = Y2 – Y1 op X2 – X1 maal ( X - X1)' leest Alec hardop. Ik zucht. Dat is de enige formule die ik nog weet', zeg ik, ' Dus ik schrijf die overal bij'. Hij trekt zijn mondhoeken omhoog.
' Wees eens niet zo perfect, wil je?' zeg ik binnensmonds. Hij komt dichter bij me. ' Hoor wie het zegt', mompelt hij tegen mijn lippen.
Ik geef hem een kort kusje.' Moet je nog meer doen?' vraagt hij.'Eigenlijk wel...', geef ik toe,' Maar ik doe het vannacht wel.
Je zorgt er wel voor dat ik wakker blijf, toch'? 'Natuurlijk', knipoogt hij. Ik grinnik. Gelukkig kijk ik in zijn ogen. Hij staart met diezelfde blik terug.
Opnieuw vinden onze lippen elkaar. Hij legt één hand op mijn wang.' Zo jammer dat je morgen terug naar school moet', zegt hij droevig.
' Ik weet het. Maar als ik morgen nog eens spijbel, moet ik nablijven. En dan kan ik je nog minder zien'.' Je hebt gelijk', geeft hij toe.' Ik heb altijd gelijk', lach ik. Dat was gelogen. Maar ja, hij kan ermee lachen.' Zal ik je morgen naar school brengen? Om de pijn een beetje te verzachten?' stelt hij voor.
' Graag, maar heb je überhaupt een auto?' vraag ik.' Nee', antwoordt hij.' Maar hoe...', begin ik. Ik krijg niet de tijd om mijn zin af te maken. Hij heeft me al op zijn rug genomen.' Zo', beantwoordt hij mijn onafgemaakte vraag.' Breng je me op je rug naar school?' vraag ik.' Op mijn rug', bevestigt hij.' Wil je een demonstratie'? Ik knik, omdat ik niet anders durf. Hij wandelt in een normaal tempo naar het raam. Hij gaat op de frame staan.' Wat ben je van plan?' vraag ik bang.' Vertrouw je me?' vraagt hij.' In principe'. ' Doe je ogen maar dicht'. ' Alec, als je durft te springen...'
Maar hij geeft me opnieuw geen tijd om mijn zin af te maken. Voor ik het weet, raken zijn voeten de grond al.
Tot mijn verbazing krijg ik geen schok in mijn rug. Hij begint te rennen. De bomen van het bos vliegen voorbij.' Zal ik je even op adem laten komen'?
Ik heb inderdaad even tijd om terug normaal te ademen.' Maak me nooit meer zo bang', beveel ik.' Doe ik niet', belooft Alec.
Maar daarna gooit hij me hoog in de lucht, om me een paar seconden later weer op te vangen.' Vanaf nu', lacht hij. Ik kijk quaso-boos naar hem.
' Geef maar toe, je kan niet kwaad op me zijn', constateert hij.' Je hebt gelijk. Ik wist niet dat vampiers zo irritant konden zijn', zeg ik geïrriteerd
.' Ik wist ook niet dat ik zo veel van een meisje kon houden', antwoordt hij liefdevol.' Zal ik je neerzetten?' vraagt hij, bezorgd.
Waarschijnlijk denkt hij dat ik nog altijd geschrokken ben. Wat elk normaal mens ook zou zijn. Jammer dat ik niet normaal ben.
Als antwoord versterk ik de greep om zijn nek.' Oké, ik heb het door. Daar moet je me echt niet voor wurgen. Als ik een mens was, zou ik nu aan het stikken zijn'.' Maar je bent er wel, dus ik blijf gewoon mooi aan je nek hangen'. Hij strijkt een pluk haar achter mijn oor.' Dat doe je precies graag', merk ik op.
'Eigenlijk wel. Vooral bij die mooie meisjes zoals jij'. Hoewel het ongetwijfeld goed bedoeld is, heb ik het gevoel dat ik niet zijn eerste liefde ben.
Ik besluit het hem te vragen.' Ben ik je eerste'? Hij lijkt geen antwoord te willen geven.' Ja', zegt hij uiteindelijk.' Eerlijk?' vraag ik.' Ik zweer het'.
Ik bloos, voor de zoveelste keer. Zelfs een mens zou dat kunnen zien in het maanlicht. Alec geeft me een kusje op mijn kruin.' Wil je naar huis'? Op dit moment wil ik alleen maar bij hem blijven. In dit moment blijven.' Ja', zeg ik toch maar. Mijn oogleden worden zwaar.' Kom maar', zegt hij.
Alec loopt zo mogelijk nog sneller naar huis dan dat we naar hier zijn gekomen. Hij legt me neer in bed. Zijn mantel landt net zoals die eerste nacht op me.
Ik neem zijn hand vast. Hij neemt me in zijn armen voor ik in slaap val.