He's Real ( aangepast )

Alec P.O.V
Ik kruip opnieuw door het raam, en ga net als gisteren op de rand van haar bed zitten. Ze rilt van de kou. Zo snel als ik kan doe ik het raam dicht. Niet dat ik er last van heb. Maar alles voor haar. Luna beeft nog altijd. En ook net als gisteren zou ik kunnen zoeken naar een deken, maar hetzelfde verhaal: de kasten zouden geluid maken. Dus ik trek mijn zwarte mantel uit en leg die over haar heen. Eindelijk stopt ze met rillen. Ik streel een tijdje door haar zwarte haar. Tot ik me niet meer kan inhouden en ik over de lijnen van haar gezicht ga. Mijn vingers glijden over haar wenkbrauwen, kaaklijn, neus, en haar lippen.
Ik ga zo op in haar schoonheid dat ik niet eens zie dat ze haar hand naar me uitsteekt en op mijn wang legt. Ik denk er niet bij na als ik mijn hand op hare leg en nog steviger tegen mijn gezicht druk.

Luna P.O.V
Daar is hij. Eindelijk zie ik hem echt. Hij zit op de rand van mijn bed met zijn ogen gesloten. De jongen houdt mijn hand tegen zijn wang gedrukt.' Ik heb je gemist', zeg ik zacht tegen hem. Tot mijn verbazing antwoordt hij.' Ik jou ook'. Ik striijk met mijn duim over zijn wang. Hij opent zijn ogen en kijkt me liefdevol aan. Het eerste dat me opvalt is dat zijn ogen bloedrood zijn. Ach. Het zullen wel kleurlenzen zijn.' Hoe heet je?' vraag ik.' Alec', fluistert hij met zijn perfecte stem. Alec. De mooiste naam die ik ooit gehoord heb. Veel beter dan degene die ik voor hem had verzonnen.' Wat is de jouwe?' vraagt hij.' Luna', verklaar ik.' Maar dat wist je toch al'? Hij lacht. Het is net Adonis zelve.' Luna betekent maan', zegt hij.' Dus?' vraag ik met een hoog stemmetje.' Je bent nog mooier dan de maan'. Ik bloos. Gelukkig is het te donker om het op te merken.' Wist je dat ik echt was?' vraagt hij aan me. Ik twijfel even.' Ik wist het niet zeker, maar ik ben het type persoon dat zichtzelf graag voor de gek houdt om gelukkig te zijn', flap ik eruit. Ik sla de hand die ik nog vrij heb voor mijn mond. Hij begint weer te lachen.'Je bent niet de enige', grinnikt hij.
' Ben ik echt zo amusant?' vraag ik verbaasd.' Nogal', zegt hij droogjes hij haalt onze handen van zijn wang af maar blijft hem vasthouden. Opeens staan zijn ogen verdrietig.
' Wat is er?' vraag ik, zo zacht dat ik denk dat hij me niet kan horen.' Ik denk dat ik weg moet',' Nee', smeek ik. Ik neem zijn hand nog steviger vast. Hij glimlacht, alsof hij net heeft gehoord wat hij wou. Alec kijkt naar de plek naast me die nog vrij is. Ik snap het en schuif op. Ook hij heeft het door, en komt naast me liggen. Onze vingers zijn nog altijd in elkaar verstrengeld. Maar eigenlijk lig ik nog niet zo dicht bij hem als ik zou willen. Alec lijkt het aan te voelen.' Mag ik je vasthouden?' vraagt hij voorzichtig. Als antwoord kruip ik in zijn armen. Zodra ik er in lig, slaat hij zijn armen om me heen en houdt hij me zo stevig vast dat ik bijna niet meer kan ademen. Maar het kan me niet schelen. Ik doe iets waarvan ik al weken droom. Ik leg mijn hoofd tegen zijn borst. Ik wil niet in slaap vallen. Als ik wakker word, zal Alec er niet meer zijn.' Ik ben bang', zeg ik ineens. Ik kan er niets aan doen. De woorden rollen gewoon over mijn lippen.' Dat hoeft toch niet bij mij', sust hij me fluisterend. Hij kijkt in mijn ogen. Elke keer als ik aan de zijne denk smelt ik. Dat is niets vergeleken met wat ik nu voel.. ' Waarom ben je bang?' vraagt hij aan me. Hij strijkt door mijn haar.' Dat je weggaat', weet ik eruit te krijgen. Hij houdt me nog steviger vast dan hij net deed.
'Ik ga nergens heen', zegt Alec. Om de één of andere reden ben ik ervan overtuigd dat ik niet slaap. Zodra dat besef is gekomen leg ik mijn hoofd weer tegen zijn borst.
'Ik hou van je', zeg ik nog net voordat ik in slaap val. Ik voel me … veilig. En dat lijkt al eeuwen geleden. Ik denk dat ik nog vaag iets hoorde dat klonk als ' ik hou ook van jou'.