Dream ( aangepast )

Alec P.O.V
ze slaapt weer. Haar playlist is afgelopen. Niet mijn stijl van muziek, maar het past wel bij haar. Het meisje rilt. Ik wil een deken over haar heen leggen. Maar dan zou ik moeten zoeken, en hoe stil ik ook ben, de kasten zullen wel kraken. Dan moet ik weggaan. En dat is het laatste wat ik wil.' Je bent een echte engel', zeg ik zo laag dat ze het onmogelijk kan horen terwijl ik een lok haar achter haar oor leg. Ik vind het zo erg dat ik haar naam niet eens weet. Ergens is het misschien ook wel goed. Anders zou ik de verleiding niet kunnen weerstaan om haar hier aan te spreken. Als ze me ziet weet ze ook dat ik niet zomaar iemand uit haar fantasie ben. Ze mag het gewoon niet weten. Ook al wil ik doodgraag dat ze me kent. Maar Aro, Marcus, en Caius zouden er nooit mee akkoord gaan. Zelfs Jane zou het afkeuren. Ze heeft me al een paar keer bijna betrapt. Toen ben ik snel het raam uit gevlucht en heb mezelf uitgescholden voor de idioot die ik ben. Ik doe iets dat ik al maanden wil. Mijn marmeren lippen landen op haar voorhoofd. Ze mompelt iets. Ik zet me schrap om het raam uit te vluchten. Maar ze draait zich terug om en slaapt verder.
Ze ruikt zo lekker. Niet alleen haar bloed, maar ook zijzelf. Dat ene kusje lijkt niet genoeg te zijn , maar ik durf niet meer te doen. ' Ik hou van je', fluister ik tegen haar. Ze zegt iets dat klinkt als ' ik hou ook van jou'. Heel zachtjes druk ik mijn lippen op de hare. Wakker of niet, ze kust me terug. Nadat ik onze kus onderbreek, knippert ze met haar ogen. O, fuck, komaan. Niet nu. Ze wordt wakker. Even overweeg ik om te blijven. Maar na een paar seconden ben ik al verdwenen.

Luna P.O.V
Hij zit op de rand van mijn bed en strijkt een lok haar achter mijn oor. Het valt me op hoe koud zijn vingers zijn. Hij drukt zijn lippen op mijn voorhoofd. Ook die lijken van ijs te zijn.
Daarna geeft hij mij een kusje op mijn lippen. Het maakt me niet uit dat hij niet echt is, dit is veel te goed. Dat heb ik nog nooit gedroomd. Hij – of liever gezegd ik – had nooit de kans door die rot wekker. Als hij loslaat knipper ik met mijn ogen. En weg is hij. Natuurlijk. Wat had ik dan verwacht? Hij had iets gezegd. ' Ik hou van je', denk ik. Ik denk eraan hoe mooi zijn stem wel niet was. Zacht als fluweel. Een stem kan beslissen of ik iemand vertrouw of niet. Omdat de zijne zo mooi was, zou ik mijn leven in zijn handen leggen. Ik dommel in terwijl ik telkens die vier woorden blijf herhalen in mijn hoofd.
Ik hou van je. Ik hou van je... Ik vraag me af hoe ik het gedroomd kan hebben. Het was gewoon.. te echt. Dit is gestoord, maar ik controleer of de pluk haar achter mijn oor zit. En ja hoor, daar is hij. Ik ben er vrij zeker van dat ik dat niet heb gedaan toen ik ging slapen. Zou er ook maar een minuscule kans zijn dat hij echt is? Heel even overweeg ik de mogelijkheden. Maar dan bedenk ik me dat het volstrekt onmogelijk is. Omdat hij toch alleen maar in mijn fantasie bestaat, kan ik best tegen hem praten hoe zielig het ook is.
' Hallo...', zeg ik. Geen reactie.' Ik ben Luna', probeer ik nog eens. Hetzelfde resultaat.
' Luna, je bent hopeloos', zeg ik boos tegen mezelf,' Denk je echt dat hij antwoordt'?