Wakker worden onder een boom

Langzaam werd ik wakker van wat klonk als het geluid van een paar vogeltjes. Ik keek naar beneden om te zien dat ik op iets zachts lag en toen ik beter keek zag ik dat het groene spul mos was. Sinds wanneer lag er mos op mijn bed? Toen ik om me heen keek zag ik dat ik helemaal niet in mijn slaapkamer was en ik keek verward naar de bomen die boven mij uittorenden. Ik stond langzaam op en keek wat beter om me heen met werkelijk nog steeds geen idee waar ik nou precies was. Aan de bomen te zien schoot het me ineens binnen dat ik waarschijnlijk in het bos achter mijn huis was maar ik kende deze plek van het bos helemaal niet. Dit was raar want van klein af aan rende en speelde ik altijd al in dit bos en dan zou ik nu elke plaats moeten kennen, hier was ik werkelijk nog nooit geweest. Hoe kwam ik trouwens hier terecht? Feest? Nee, dat kon niet want ik kon me niet heugen dat er iemand in deze tijd jarig was. Meteen stelde ik ook vast dat ik niet dronken was geweest want dan zou ik nu echt wel door een kater hoofdpijn hebben. Ik voelde me nu wel iets duizelig maar voor de rest goed. Nu sloeg de paniek wel toe omdat ik dus niet wist hoe ik vanaf dit punt uit het bos kon komen en überhaupt niet waar mijn huis was. Ik ademde met diepe halen en probeerde te bedenken wat ik nu moest doen. Ik besloot om eerst maar een de weg terug naar mijn huis te vinden en later uit te zoeken hoe ik hier was gekomen. Toen ik weer wat rustiger werd voelde ik dat mijn haren met de wind mee waaiden en ik keek omhoog en zag een groep wilgen staan. Zonder dat ik het door had liep ik naar de wilgen toe en toen ik stil stond knipperde ik verbaasd met mijn ogen. Ik stond toch eerst daar?, dacht ik terwijl ik keek naar het mos onder de boom waar ik wakker geworden was. Het leek wel of ik dingen deed waarvan ik na een tijd helemaal niet meer wist wat er gebeurd was en hoe ik daar kwam. Ik werd weer uit mijn gedachten getrokken toen ik iets onder mijn voet hoorde kraken. Kijkend naar beneden zag ik dat ik op een tak was gestopt die in tweeën was en mijn hoofd schoot omhoog. Nu zag ik dat ik weer ergens anders stond en toen ik naar achteren keek zag ik daar weer de wilgen staan. Het moest nu niet nog veel gekker worden, als ik ergens aan dacht had ik dus werkelijk niet door dat ik steeds liep. Niet langer willend dat ik dingen deed zonder dat ik het door had probeerde ik niet aan iets te denken en concentreerde ik me, proberend niet weer af te dwalen. Met snelle passen liep ik over het pad heen en ik nam geen moeite om stil te staan bij wat er om me heen gebeurde. Na wat een lange tijd leek ontspande ik weer een beetje en begon weer wat langzamer te lopen en weer meer om me heen te kijken. Ik genoot van het ritselen van de bladeren, de vogels die floten en de zonnestralen die hier en daar door het bladerdek heen schenen. Ik was zo diep in gedachten dat ik weer niet door had wat ik deed en waar ik naartoe liep. Opeens hoorde ik een soort geluid en knipperde ik weer met mijn ogen. Shit!, was ik nu weer afgedwaald? ‘Kom op dit kun je best gewoon je hoofd erbij houden!’, sprak ik mezelf bemoedigend toe. Ik wreef in mijn ogen proberend erbij te blijven en wou niet kijken waar ik nu weer stond maar kon het toch niet laten. Ik keek met open mond om nu te zien dat ik op een soort open plek stond. Meteen werd mijn aandacht weer gegrepen doordat het hier haast magisch was. Overal stonden bloemen langs de rand die ik nog nooit gezien had en alles zo er zo vredig en levendig uit. Was dit de hemel of zo? Ik keek om me heen toen ik weer een geluid hoorde en merkte dat ik op de grond zat. ‘… Sinds wanneer ben ik gaan zitten?’, zei ik tegen mezelf en ik hoorde iemand lachen. Ik keen op om te zien dat daar een paar jongens stonden. ‘He!…’, verder kwam ik niet want ik kende deze jongens helemaal niet en toch had ik het idee dat ik iets tegen hun moest zeggen. ‘Je kan op z’n minst nog wel ‘hallo’ tegen ons zeggen hoor, in plaats van midden in je zin te stoppen dat is onbeleefd’, zei een van de jongens. Ik keek hem recht in de ogen proberend te zeggen dat hij normaal moest doen maar toen ik in hem aankeek kapte ik mezelf af. Even terugkomend op de hemel?, misschien was ik inderdaad in de hemel want hij was echt de jongen die elk meisje wel zou willen hebben als droomprins. Hij had donkerbruin haar en was best gespierd en had hele mooie heldergroene ogen waar je wel in zou kunnen verdrinken. ‘Ik zei wat tegen je en wacht nog steeds op je antwoord’, hoorde ik van zijn lippen komen en meteen stortte mijn ‘prins’ beeld van hem in. Wat had hij tegen mij, ik had toch niks fout gedaan? Als hij probeerde om intimiderend over te komen door voor me te gaan staan en me met priemende blik aan te kijken was hem dat niet gelukt en ik ging staan zodat ik weer oogcontact maakte. ‘Luister, ik hoef helemaal niks tegen jou te zeggen als ik dat niet wil en wat is jouw probleem?’, zei ik met harde toon en hij glimlachte. Op een of andere manier ergerde ik me dood aan hem, eerst een antwoord eisen en daarna een beetje stompzinnig gaan staan glimlachen. Ik had geen zin meer om hier nog langer te blijven dus duwde ik de jongen die voor me stond ruw aan de kant. Ik wou net weglopen toen ik werd tegengehouden. Voor mij stond een van de andere jongens met zwart kort haar en hij keek me vriendelijk aan. Hij kwam me vaag bekend voor maar ik kon niet herinneren waarvan. Er gingen een paar beelden vliegensvlug door mijn hoofd waar ik van schrok maar ze gingen weer zo snel voorbij dat ik geen idee had wat ik net gezien had. Hij blokkeerde nog steeds de weg waar ik een onveilig gevoel van kreeg. Opeens hoorde ik een grommend geluid en ik keek achter me. Daar zag ik Paul, Seth, Embry en Jacob staan die met een woedende blik naar de andere jongens keken. Jacob liep naar me toe en pakte mijn arm vast. ‘Wat is er aan de hand?’, vroeg ik toen hij haast met moordende ogen na de jongen met het bruine haar keek. Hij scheen mij niet te horen en leek alleen aandacht te hebben voor de jongens. ‘Jullie horen hier niet te zijn’, gromde Jacob naar de jongen met het bruine haar. Hij glimlachte alleen maar en pakte mijn andere arm vast. ‘Rustig maar we kwamen alleen even kijken’, zei hij duidelijk geamuseerd en hij keek even kort naar mij en toen weer naar Jacob. ‘Waag het niet dat nog eens te doen!’, schreeuwde Jacob nu en hij pakte me stevig bij mijn middel en trok me naar zich toe. ‘Rustig aan!, ik ben breekbaar hoor!’, riep ik toen de jongen me probeerde los te krijgen door aan mij benen te trekken. Dit was echt te schaamtevol en ongemakkelijk en Embry, Paul en Seth kwamen nu ook naar ons toe en schreeuwden iets tegen Jacob en de jongen waardoor ze geschrokken loslieten. Ik niet hoorden wat ze zeiden want ik kwam met een harde dreun op de grond terecht. Het laatste wat ik zag waren een paar hoofden die bezorgd over me heen stonden te kijken en toen werd alles zwart.


Ik schrok wakker en zag dat ik helemaal bezweet was en rolde grommend zowat mijn bed uit. 'Jezus wat was dat een rare droom', mompelde ik en ik voelde me helemaal gebroken. Snel probeerde ik na te gaan wat ik nou precies gedroomd had. Iets met een bos, zomaar ergens anders staan zonder dat ik het door had... wacht ook iets met de jongens. Ja, iets met Jacob die gromde of zo en de rest kwam er ook in voor. Ik vond het raar dat ik zulke freaky dingen droomde ik bedoel, Jacob kan toch niet echt grommen? En nog iemand maar wie ook nog maar weer? Ik strompelde toen ik op stond want mijn hele lichaam leek te slapen. Ik ergerde me dood aan slapende voeten en alles en werd er regelmatig mee wakker Ik kreunde wat en liep naar de badkamer en splashte wat water in mijn gezicht. Ik keek in de spiegel en merkte op dat ik er heel angstig uit zag met grote pupillen. Wat was er in hemelsnaam gebeurd? Toen herinnerde ik me iets...