Deel 32

“Van wie is die?” vroeg een stem van achter hen plotseling. Alice had de envelop gezien.
“Van mij,” zei Diana verbluft, “maar ik weet niet wie hem heeft gestuurd.” Diana pakte de envelop op, en wilde hem openmaken, maar Alice hield haar snel tegen.
“Nee!” riep ze, “het is een vloek!” ze keek hen angstig aan.
“Een vloek?” herhaalde Diana verbijsterd, en ze keek naar de brief, die nu heel onschuldig op tafel lag.
“Ja. Een vloek. Een vriend van mijn broer heeft er ook een gekregen, en lag daarna nog een week in de ziekenzaal.” Diana keek stomverbaasd van de envelop naar Alice, en langzaam begon er iets te dagen. Die dreigbrief van laatst. Ze had zichzelf voorgenomen om het te vertellen als er weer iets gebeurde. Dit was het moment. Nu moest ze het zeggen. Maar het kwam niet uit haar keel.
“Wat moet ik er dan mee doen?” vroeg Diana. Later, ze zou het later wel zeggen.
“In het vuur gooien, hij gaat nu ontploffen!” Diana staarde ernaar. Alice had gelijk. De groene gloed werd sterker, en de envelop leek bijna te barsten. In één snelle beweging pakte Alice de envelop, en gooide ze hem in het vuur, waar een kleine groene ontploffing plaatsvond, maar gelukkig was niemand geraakt.
“Dat was net op tijd,” zuchtte ze opgelucht. Diana slikte. Eigenlijk moest ze het nu vertellen, maar om een of andere reden was dat heel moeilijk. In plaats daarvan richtte hield ze zich stil.
“Van wie zou die zijn geweest?” vroeg Megan ontzet.
“Weet ik niet,” antwoordde Diana. Het was niet echt gelogen, ze wist immers ook niet van wie die eerdere brief was.
“Iemand moet hem onderschept hebben,” zei Rose, wijzend op de uil, “en die brief meegegeven hebben.” Diana knikte. Ze keken elkaar aan, terwijl Diana het pakketje van haar ouders
pakte. Het bevatte een brief van haar ouders, een van Lotte, en onderin, zat, opgevouwen, haar galajurk.
“Laat zien!” riep Megan toen ze een glimp van de jurk opving. Diana haalde hem er grijnzend uit. Het was haar favoriete jurk, heel mooi aquablauw.
“Mooi!” riep Megan.
“Ja!” zei Rose. Diana pakte de brieven van haar ouders en Lotte. Haar ouders vertelden haar van alles over het leven daar, en Lotte vertelde ook uitgebreid over hoe het met hen ging, en vroeg Diana ook uitgebreid naar het kerstgala. Diana schreef snel een brief terug. Hij was dan misschien niet zo lang, maar over een paar dagen was het immers weer vakantie.
De laatste paar dagen van de week deden ze eigenlijk niet heel veel meer tijdens de lessen. Meestal gingen ze een beetje spreuken oefenen, maar ze leerden eigenlijk niks nieuws, en de docenten, die al huiswerk op hadden gegeven voor na de vakantie, gaven ook geen huiswerk meer op voor die dagen. Vandaar dat ze ’s middags vaak met een potje toverschaak voor het raam keken naar de jongens die buiten sneeuwballengevechten hielden in de pas gevallen sneeuw.
Vrijdag werd er echter vrijwel niks productiefs meer gedaan. De hele dag was iedereen eigenlijk constant aan het praten over het aankomende gala en de vakantie, en nadat de laatste les was afgelopen, ging iedereen, luid aan het kletsend, weer enthousiast terug naar de leerlingenkamer, waar het toen dan ook vrij vol was. Ryan, David, Ben en Alice zaten bij het haardvuur, en Megan, Rose en Diana gingen bij hen zitten op de bank, waar ze de rest van de middag doorbrachten, totdat het tijd werd om naar beneden te gaan voor het eten.
Het eten was extra vroeg, aangezien die avond het gala was. Het was heel gezellig, Diana, Megan, Rose, Alice, David, Ben en Ryan gingen samen eten, en het eten was dan ook nog eens heel erg lekker.
Na het eten gingen ze weer naar boven om zich klaar te maken.
“Waar heb je eigenlijk met James afgesproken?” vroeg Rose, die bezig was haar haar te kammen.
“In de hal, om acht uur,”antwoordde Diana. Megan was op dat moment bezig Diana’s haar op te steken, aangezien Megan er op aan had gedrongen haar haar te doen.
Na een hele tijd stonden ze uiteindelijk in de leerlingenkamer, klaar om naar beneden te gaan. De gangen waren versierd met kerstslingers, en de harnassen hielden allemaal een kaars vast. Toen ze in de hal kwamen, zag Diana James staan met Olivia en een groep vrienden die ze niet echt kende.
“Tot later,”zei ze tegen de anderen, en nerveus liep ze naar James toe.